Tirade. Jaargang 3 (nrs. 25-36)

Pierre Kemp

Om die ijle toon

Er is een speld gevallen in de nacht,
juist op dat groene steentje bij die poel.
Of zij er in gleed! Of een zacht
gerimpel uitstreek en hoe koel
dat alles deed naast vochtige aarde,
wat heeft dat voor mij nog waarde?
Het ging mij om die enkele, ijle toon,
eenzaam en dan zo hulpeloos-schoon.

Papieren muziek

Deze papieren muziek!
Ik zit te peinzen.
Is dit durven en deinzen
van een trommelwonder
toch maar een donder
uit de statistiek?

Na de laatste overweg

Paren reizende hoofden schuiven
over het gloeiende spoor.
Waar bomen de lijnen overhuiven
glijden ze er onder door.
Het is een wijken en komen
op gelijke maat.
De monden gaan open, vernomen
wordt niet, waar het over gaat.
Zijn er, die lachen in overleg?
maar eerst na de laatste overweg?

Leven

Ik zie een seconde van een paar vrienden
en glimlach van onder mijn haar,
zo intens, als ik dit, oudgediende,
nog word gewaar.
De lucht in de kamer voel ik beven
en spartelen tegen de wand.
Dit kan, zo juist gaf leven en leven
elkander de volle hand.