Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 9


Op de Duinen. Aan dichter J. Stinissen. Op den hoogsten tap der duinen, langs het zonnig Noordzeestrand, lig ik uren lang te droomen, schouwend over, zee en land. Verre rijzen oude torens, boven olm en populier heffen, trotsch als kathedralen, hunne kruinen hoog en fier. In het zachtwegglooiend landschap, wijd, rijkkleurig uitgestrekt, draaien bruingewiekte molens, liggen hoeven, rood gedekt. Eenzaam, in het duin verloren, schuilt het blanke visschershuis, Zeewaarts, 't net op breeden schouder, stapt de visscher, kloek en struisch.
[pagina 204]
Daar in rustelooze branding, glanzend in het zonnelicht, rolt de zee haar groene baren uit het deinend vergezicht. En in wilde tonen, ruischend als der barden harpenklank, zingt zij langs de Vlaamsche stranden d'eeuwenouden heldenzang. Droomend schouw ik in de verte naar de witgewolkte lucht, en ik volg de blanke meeuwen langs de golven in haar vlucht. 'k Zie, in grijze schemeringen, smeltend weg in avonddoom, zeilen drijven, reuzenzwanen... en ik weet niet wat ik droom. Arnold Sauwen. Knocke a/zee, 7 Sept. 1904.