Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 9

[p. 20]

Sonnet.

In halve deemstering, als zacht de avond
óm uw wezen vloeit tot hevelend goud,
en zacht de dag, in stille sterven, windels vouwt
van kwijnend licht, dat weeft, onz’ harten lavend,

een bibbrende vool van glorie óm de schouders heen,
dan straalt uw blik me tegen, godverheven,
als in stergejubel, als in zonneleven,
en ik voel me klein, zóó zielig-klein, zóó kleen...

Dan krimpt ineen m'n tengere lijf; m'n zinnen
twijfelen, angstig, of zoo'n licht me minnen
wil, mij, nietig mensch die kruipt bij grond...

En stil-vredig, ontsluit ge, gloor-godinne,
het druiven-karmozijn van uw rooden mond,
en prevelt, als in heilig bidden, ruischend-zoet: ‘Beminnen’!