Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 8

[p. 40]

Getrouwd.

Hij ging trouwen! Esther was zoo'n mooi meisje! zoo lief, zoo bevallig! Fijne kroezelharen, klein mondje, parelrij witte tanden en guitige zwarte oogen.

Hij was zoo verzot op zijn meisje en zij had hem zoo lief! Och! wat zouden ze gelukkig zijn! En hij droomde van een gezellig huisje en heerlijk samenzijn.

Opeens kwam een wolkje dat geluk verduisteren. - Liza! Een tenger, lichtblond meisje met bleeke oogen, bleeke wangen stond hem voor den geest! - Zou ze nog aan hem denken?

Och, neen, - 't was immers maar kinderliefde! Ze hadden sedert zoo lang alle briefwisseling opgehouden! En zoo suste hij zijn geweten in slaap.

Heerlijk was het feest! - Vol vertrouwen ging het jonge paar de toekomst in. Ze hadden ook alles om gelukkig te zijn - liefde, jeugd, gezondheid, fortuin!

Na de huwelijksreis, betrokken ze hunne nieuwe woon - ver van magen en kennissen - in 't hartje der Kempen, waar zijne betrekking hem riep.

Geluk! te veel! Hij was zoo fier op zijn mooi vrouwtje, zijn goed huismoedertje, en zij was trotsch op haar heer en meester, zoo'n kloeke borst, zoo'n schranderen kop!

Hoop op familie kwam hun geluk nog vergrooten.

Hoe vurig werd het wichtje verlangd!

Wat al plannen werden er gemaakt!

Dat zou een leventje zijn! - mama! papa!

Hij werd vader - en weduwnaar! Zijn kindje had geene moeder! Het bekoorlijke, bevallige vrouwtje, de teedere,

[p. 41]

liefdevolle gade schonk het leven aan een jongetje en liet er het hare bij in.

Hartverscheurend was zijn wanhoop! Peilloos zijn smart!

Hij kwam in opstand tegen de vreeselijke natuurwet; waarom moest zij als moeder sterven, zij die steeds zoo'n liefderijke dochter was?

Hij kon, hij wilde zijn ongeluk niet te boven komen. - Geknield bleef hij bij het lijk, - hij kuste het ijskoude voorhoofd, terwijl tranen op de doodsbleeke wangen rolden. Hij wilde niet van haar gescheiden worden! en met geweld moest men hem van het lijk losrukken!

Zijn kindje bracht hem tot bezinning. - Zijn moederloos wichtje! Lang kon hij het zitten aanstaren: de kuiltjes in de wangen, de zwarte oogen, de lange wimpers, - herinnerden hem de dierbare afgestorvene. Nu begon voor hem een waar martelaarschap! Verdriet en moeilijkheden van allen aard maakten den gezonden opgeruimden levenslustigen jongen, zenuwachtig, prikkelbaar, opvliegend!

Schijnbare nietigheden maakten hem het leven ondraaglijk. Zijn huishouden werd verwaarloosd, zijn kindje slecht verzorgd, zijn gezellig tehuis was geen tehuis meer.

Hij kon het zoo niet langer uithouden!

Dag op dag werd hij gewaar dat hij onder den last gebukt ging, dat hij er onder zou bezwijken!

Hij moest eene huisvrouw hebben, eene moeder voor zijn kind! Hij moest hertrouwen!

Liza? Zou ze hem nog willen? Hij schreef haar, bepleitte zijn zaak. Reikhalzend wachtte hij het antwoord af.

Drie dagen gingen voorbij, dan ontving hij een brief.

Zij had niet willen antwoorden vooraleer ze zeker wist dat ze een goede moeder voor zijn kindje wezen kon.

Hij ijlde naar haar huis heen! dankte haar met hart en ziel, noemde haar zijnen reddenden engel, nam hare handen

[p. 42]

in de zijne en bedekte ze met kussen. En zij, de oogen door tranen verduisterd, liet hem begaan. Maar toen hij haar vroeg of zij hem lang vergeten had - toen - toen stortte zij heur hart uit - al het leed dat ze zoo zorgvuldig voor allen verborgen had, schreide zij uit - hoe ze steeds op hem gehoopt en gewacht had! hoe zij eerst niets van zijn trouwen had willen gelooven - hoe wreed zij zich in hem bedrogen had, en eindelijk hoe diep zij zijne smart gevoeld en met hem geleden had.

Nu eerst besefte hij hoeveel leed hij veroorzaakt had, hoe innig hij bemind werd! En hij zag tegen haar op als tegen een heilige en bad om vergeving. En fluisterend zacht antwoordde zij. ‘Ik, schonk je reeds lang vergiffenis, geef jij mij vergoeding!’

Alie.