Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 8

[p. 39]

Elegieën.

I

Ik voel, in mijne ziel, een weinig avond,
nu de avond op de wegen glanzend ligt,
op al de wegen die ter zonne loopen,
ter zonne die in glorie onderzinkt.
Verzinkend in het leven van den avond
sterft 't laatste, trillend leven van den dag
en rust wiegt neer met zachte schemeringen,
met zachte schemeringen overal.

Van overal dringt de avond in mijn ziele,
de ziele tuk op verte en eindloosheid.
Eindloos verlangen dringt me in 't rustig hart,
in 't stille, rustig hart met heel deze' avond,
nu de avond in de rust onmeetbaar schijnt,
onmeetbaar lijk in mij het mededoogen,
het mededoogen om mijzelf en al
wat uit mijzelven weggloort in den avond,
nu de avond in mijn ziel te zwijgen ligt
in 't zwijgen van zooveel verloren dingen.

II

Bleek weende 't najaar waar wij moedloos gingen
- 't was dwalen eer dan gaan, - en 't laatste goud
geworden loof viel als herinneringen,
met rassche glansen, van 't ontblaarde hout.

De stilte ging ons vóor en peinzend deden
wij, weg en weer, de ons welbekende baan,
alleenig in de ziel, met moede schreden,
gebroken na deze' eersten liefdewaan.

Onstuimig had de smart ons overwonnen;
zij rukte ons hooploos neer uit al haar kracht
en toch, zooals mijn hart voor nieuwe wonne,
uw mond zich rijp voor andre kussen dacht!...

Het veld, het woud, o alles ligt van avond
weer in dienzelfden weemoed uitgestrekt;
en 't hart, dat schooner droomen rijk omgaven,
ontroert, als werd die liefde weer gewekt...

Antwerpen.
Victor De Meijere.