Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 8

[p. 29]

Boven een Vastenavondbal.

Truth is strange, stranger than fiction.

Ik wil zijn naam niet noemen, maar ik heb hem persoonlijk gekend, - veel, veel jaren geleden. Hij was toen reeds een verstokte drinker. Zijn verdierlijkt uitzicht geleek op dat van een ruwen vagebond; zijn schorre, heesche stem scheen uit een hollen kelder te komen.

Hij was pruikenmaker van beroep, doch sedert lang tot ernstigen arbeid onbekwaam. Hij werkte bij iemand zijner bloedverwanten, een achtenswaardig man, die, uit medelijden en wellicht ook om grooter ergernis te voorkomen, hem op zijn winkel hield.

Hij had alle verstandelijk geheugen verloren, in zoo verre dat, zelfs wanneer hij niet bedronken was, men hem met geene boodschap kon gelasten, zonder bijzondere voorzorgen te nemen. Zijn meester schreef de boodschap op een briefje, stak hem dat in den buiten vestzak, en zeide hem dan waar hij heen moest. Als hij op zijn bestemming kwam, wist hij niet waarom of waarvan; doch de lieden, bij welke hij zich aanbood, leveraars van het huis, wisten hoe te handelen. Zij trokken het briefje uit zijn vestzak, lazen het, schreven het antwoord, staken het op dezelfde plaats, en zonden den drinker weg.

Hij had een zoontje, een aanminnig kind van vijf of zes jaar, dat hij hartstochtelijk beminde. Om het zijn vaderliefde te betuigen, nam hij het mede naar de kroeg, en daar, voor zijn jenevervrienden, was zijn hoogmoed dat zijn zoon reeds een hal ven borrel ineens kon uitdrinken!

[p. 30]

Arm kind!

De drank, die zulken vreeselijken invloed op de longen uitoefent, had ook in de zijne schrikkelijke verwoestingen aangericht, en verscheiden malen reeds had een bloedspuwing zijn leven in gevaar gebracht, maar den man toch niet gebeterd.

Zijn vrouw was niet beter dan hij: zij ook was verslaafd aan den drank. Wat onder zulke omstandigheden een huisgezin wezen kan, laat ik den lezer zelf oordeelen.

Zij bekleedde de plaats van huisbewaarster in een van de voornaamste schouwburgen der stad. Hunne woning, - natuurlijk in het schouwburggebouw zelf, - bestond uit een paar vertrekken beneden, en een paar slaapkamers op de derde verdieping; een steile trap leidde naar boven. Al het overige van het gebouw was ingenomen door den schouwburg en zijne noodzakelijke bijbehoorigheden.

_**_*

Het was op een Vastenavonddag van het jaar 187*. Gansche gezelschappen gemaskerden hadden, vroolijk huppelend en babbelend, de straten doorloopen; het was reeds laat geworden: de beweging in de straten was merkelijk verminderd; des te woeliger ging het er echter toe in de volgepropte balzalen, waar gemaskerden en ongemaskerden hunne vroolijkheid den vrijen teugel vierden.

De groote zaal van den schouwburg, volgens jaarlijksche gewoonte in balzaal herschapen, wemelde van lustige dansers en danseressen, die er huppelden en sprongen onder den helderen schijn van het veelkleurig electrisch licht, dat de prachtige, bonte kleederdrachten deed schitteren, en het geheel als een tooverpaleis deed voorkomen. Op de wandelgangen verdrongen lustige toeschouwers elkander, en in de wandelzaal, voor heden drinkzaal

[p. 31]

geworden, vloeide de wijn in schuimende bekers, onder het gelach en gejuich van talrijke opgeruimde gezelschappen.

Immers het bal, in dezen schouwburg, was vermaard niet alleen de gansche stad door, maar ook overal in den lande, en lokte jaarlijks duizenden vastenavondgasten.

Geen wonder dat de huisbewaarster het op zulke dagen druk had, en geen wonder dan ook dat zij, tot verlichting van haren arbeid, van tijd tot tijd eens duchtig de flesch aansprak.

Haar man was sedert een paar dagen een weinig onpasselijk, oogenschijnlijk geen erg nochtans, maar toch al die beweging, al dat gewoel en geluid kon hem nadeelig wezen; daarom was hij, op aandringen zijner vrouw, toen hij zijn zoontje slapen gelegd had, insgelijks naar bed gegaan. Daar, op zijne kamer, kwamen de lustige deuntjes der opwekkende muziek, als een verre weergalm, in gedempte tonen tot hem, en het vlugge gehuppel der onvermoeibare dansers deelde nog een licht gedreun aan den vloer mede.

_**_*

Het was diep in den nacht geworden; een flauw schemerend lampje verlichtte het vertrek; onder het daveren van den vloer danste het vlammetje, en teekende vluchtige schaduwen, als huppelende schimmen, op den witgekalkten muur.

De warme, bedorven lucht, welke uit de balzaal opsteeg, drong in zijn kamertje door, en beklemde hem de borst, eene ijselijke nachtmerrie kwelde hem. Hijgend en kuchend lag hij daar, terwijl zijn zoontje rustig sliep, en de vroolijke tonen eener wegsleepende trippelwals tot hem doordrongen en spotten met zijn wee.

Steeds benauwder werd het hem, de koorts gloeide in

[p. 32]

zijn aderen, zijn verdroogde keel snakte naar water, en geen slokje drank onder zijn bereik: in de drukte van den avond, had hij vergeten drinken mede te nemen. En als een bittere spotternij, klonk van tijd tot tijd het lustig rinkelen der volle glazen beneden hem in de ooren, en nijpender kwelde hem de dorst.

Eene hevige hoestbui, en.... daar brak een ader in zijne longen. Het bloed gudste hem bij gulpen uit de keel, en spoot in breeden plas over den vloer. Met groote moeite stond hij op, maar viel half bezwijmd in den plas. Met uiterste krachtinspanning kroop hij over den vloer tot aan de trap, en teekende een bloedig spoor over den grond. Uitgeput lag hij daar, tegen de bovenste trede, en zijne heesche stem riep kermend: ‘Hulp! Hulp! Drinken!’

De noten eener vlugge polka alleen antwoordden op zijn dof geroep; maar niemand kwam, niemand hoorde hem.

‘Hulp! Drinken! Ik sterf van dorst!’ kermde hij voort, en zwakker, immer zwakker werd zijne stokkende stem.

Geen antwoord. Niets... dan het vroolijk klinken der glazen, onder woest gejuich en gelach.

En wederom gudste het bloed uit zijne aderen, en spoot over de steile trappen heen. Hij voelde zich bezwijken, sterven; maar niemand kwam.

En toen dacht hij aan zijn zoontje, aan dat kind, dat hij zoo innig lief had. Dat kind wilde hij zien, stervend het nogmaals aan zijn harte prangen, het zijnen laatsten zegen, met den laatsten kus, op het voorhoofd drukken. Door een uiterste krachtinspanning richtte hij zich op. Langs den wand tastend, sleepte hij zich voort: zijn handen teekenden bloedige vlekken op den hagelwitten muur, tot bij het beddeken van zijn kind.

Hartstochtelijk zegende en zoende hij zijn slapend zoontje; zijn stervende lippen lieten bloedige vlekken op

[p. 33]

de rozige wangen na, maar schenen den rustigen kinderslaap niet te storen.

En toen?

Toen keerde hij naar zijn bed terug. Langs den vloer kruipend, zich sleepend, bereikte hij het eindelijk. Met de grootste moeite trok hij zich recht aan de sponde, spoog eenen laatsten mondvol bloeds over de dekens, viel voorover op zijne legerstede,... en stierf.

En ginder beneden klonk vedel en trom,
Daar draaide en zwaaide de vroolijke drom,
Daar woelde en krioelde het alles dooreen;
Maar lijden en sterven, daaraan dacht er geen.

Des morgens vond de vrouw het lijk, half over het bed hangende, met de armen uitgestrekt en de voeten sleepend in den bloedplas.

Op den akeligen kreet der moeder, ontwaakte ook het kind; toen herinnerde het zich 's nachts, als in een akeligen droom, een stem gehoord te hebben, die kermend steunde: ‘koorts..., drinken..., sterf...!’ en een gerucht als van iets, dat over den grond voortschoof.

Zoo stierf hij, rampzalig slachtoffer der heillooze drinkgewoonte!

Zoo stierf hij, ellendig en verlaten, boven een vastenavondbal!

L. Delpire.

Laken-Brussel.