Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 8

[p. 34]

Sluis.

Eens waart gij neergezeten, op 't bekoorlik strand
Der blauwe zee, gelijk een blonde Zeeuwsche, zoet en
Geliefd; de goud-gekuifde golfjes op het zand,
Ze zongen u hun lied, en kusten uwe voeten.

Uwe oogen liet gij weiden over zee en land,
Als om de bodems blij te wenken en te groeten.
Eens was dit zoo; en thans ligt gij onttroond, ontmand,
Te rouwen als een zondares, die wreed moet boeten.

Ontnomen heeft de zee hetgeen ze u had gegeven;
Als een versmade, u op haar strand niet meer gedoogd;
Uw reede is lang verzand; uw boezem, uitgedroogd.

En toch, O Sluis! goed rond, goed Zeeuwsch zijt gij gebleven.
Gij leeft, naast Damme, 't stille Vlaamsche leven voort;
En spreekt nog lief en onvervalscht Van Maerlant's woord.

Jacob Stinissen.⁺

+ Tot in de XV^e eeuw, was Sluis eene aanzienlijke haven, gelegen op het Zwin. Het Zwin was een zeebocht, sedert vroege tijden ontstaan door een scheur der duinen, nabij de monding der hedendaagsche Westerschelde. Maar wat door een gril van den Oceaan werd geschonken, werd door een gril teruggenomen. Het Zwin verzandde van lieverlede; en bij den aanvang der XVI^e eeuw, waren Damme en Sluis, de voorhavens van Brugge, geheel verslijkt.