Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 6

[p. 275]

Musschenleven.

De knoestig-gerinde lindeboom
Ontwaakt in den romigen morgendoom.
Hij schudt het waggelende hoofd,
Als wou hij morren, als wou hij klagen,
Om 't volkje dat de rust hem rooft
Zoodra de scheemring aan komt dagen.

Een gansch gezin van ruige musschen
Schiet onverpoosd de takken uit,
En zwiert dan weer de blâren tusschen
Met onbeschaamd geroofden buit.
De moeder zal het àl schaveelen
En zorgen dat de jongste soort
Rechtmatig zal met de andren deelen.
De vader voert het hooge woord,
En daar het maal in regel is,
Roept hij het gansch gezin ten disch.

Dan eerst begint het groote spel:
Nu is 't één schetteren en schateren,
Nu is 't één snappen en één snateren,
't Is één gekakel, schril en schel....

[p. 276]

 

En als 't ontbijt is afgeloopen,

 

Begint voor hen de morgenpoos:

 

De jongste musch komt afgekropen

 

En moeder vlijt, met zoet gekoos,

 

't Jong onder hare warme zwingen,

 

En hoort, met zuiver kennersoor,

 

Den leeuwerik zijn zangen zingen;

 

Een andre rept zich wagglend heen

 

En gaat dan in de zonne koeren,

 

Terwijl weer d'andren, ondereen,

 

Heel op hun staai, een praatje voeren;

 

De laatste schuift de blâren door

 

Om naar de groene sloot te springen,

 

En doopt den schelmschen musschenkop

 

In 't door den nacht bedroesemd sop.

 

 

 

In 't windje zoel, dat hornepijpt,

 

Laat vader musch zich koestrend wieglen...

 

 

 

De mensch, die 't leven niet begrijpt,

 

Die mag zich aan de musschen spieglen.

Hubert Melis.