Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 6

[p. 340]

Meesters dood.

In de groote, Vlaamsche stad,
Waar nog rijen vreemde woorden
Langs de breede verre straten
Spottend zeggen: ‘Véel te doen nog,
Willen jullie ons vernielen
En verbannen uit uw land;’
- Drentel ik door 't friesche dagen,
Door het rotsen en het rijden
En het druk geloop der menschen,
Tusschen bergen grauwe nevels,
Die de aâm der Lente krachtvol
Weg gaat rollen, om de baan
Waar zij voor ons aan gaat breken
Op te klaren, drentel ik,
Drentel ik een hoek om.
En een venter staat te schreeuwen,
‘Dood is hij, de groote Meester,’
Dragend op zijn bruine mouwen
Wit papier met zwarte letters.
En onthutst kijk ik er naar,
Kijkt er naar àl die voorbij gaat...

Pijnlijk trekken om de oogen,
Doffe bonzen in de slapen,
Zwarte vlekken in het luchtruim,
Donkre, wisselende vlokken.
Vlokken, zwart aan alle kanten.
Valt toch neer. Als zwarte sneeuw
Moeten jullie nu bedekken,
Al wat leeft in heel het land;
Als een zware, dikke mantel,
Mantel, dik en zwaar van rouw.

[p. 341]

 

Klokkeslagen drijven

 

Wrakkend door den vochtdag,

 

Drijven op het spaneel,

 

Regen-zwanger spansel,

 

Boden uit het donker.

 

En de zon is als het kaarslicht,

 

Rood en geel en traag ontstoken,

 

In de kerk, bij middernachtmis.

 

 

 

Op het kustvlak van mijn mismoed

 

Stoot de klok haar golf in rimpels,

 

Krullend met nauw te vernemen

 

Luiden aan den zoom der heide,

 

Die in mij is, zonder heuvels...

 

Luiden op de kale heide

 

Onder zwerkgrijs, onder wolken...

 

Op het kustvlak van mijn mismoed.

8 Maart '01.

Fr. Buyens.