Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 4

[p. 120]

Uit Noord-Nederland.

Met Pinksteren treden we hier in Nederland het zomerseizoen in. Of Pinksteren vroeg of laat valt in het jaar, het doet er niets toe; met dat feest doet de zomer als het ware zijne intrede. Dan komen de bloemen in de perken en hebben dus de tuinen hun zomerkleed aan, evenals de dames, die dan voor goed hun winterkleedij in de kast hangen.

Pinksteren is hier een zeer eigenaardig feest, in zooverre, dat iedereen het de gelegenheid vindt, om de ‘bloemekens eens ter dege buiten te zetten’.

Wie het eenigszins kan betalen, gaat met Pinksteren uit, liefst uit stad, naar familie of vrienden.

De boeren gaan uit rijden in groote ‘Jan-pleiziers’, zooals de enorme tentwagens genoemd worden van 9 tot 12 en 14 personen, en Pinksterblommekes heeten de boerenmeisjes, die in haar mooiste plunje de vrijers vergezellen en niet weinig haar best doen om door hare lieftalligheid de Pinksterpret te verhoogen. Onnoodig te zeggen, dat de inwendige mensch daarbij niet wordt vergeten en dat de herbergen op die dagen bizonder goede sier maken.

Men vindt Pinksteren het ware feest om familie-reunies te houden; het is druk aan de stations, de treinen komen vaak te laat aan op de plaatsen van bestemming, aansluitingen worden gemist, en in de groote steden is het aan den avond van tweeden Pinksterdag een waar gedrang om in den trein te komen.

Met Pinksteren is het voor een Hollandsche goede huisvrouw een genot om naar al de schoone huizen te zien; met schoon bedoel ik gereinigd, want weet, dat het bij ons de gewoonte is om met Pinksteren schoon te zijn, overal gewasschen gordijnen

[p. 121]

voor de vensters, de gevels der huizen zijn opgeknapt, opgeverfd of geboend al naar 't noodig was, en het is de trots van een Hollandsche huismoeder, als haar huis is om ‘door een vingertje te halen’; zeker ze zou met groote verwondering aanhooren, wat een franschman eens met lichten spot zeide tot een bloedverwant van mij, met wien hij op een Zaterdag doorde Haagsche straten liep: ‘Comment, on lave les rues ici?’ Voor haar is 't niet meer dan natuurlijk, dat de straat wordt schoon gehouden voor zoover die bij 't huis behoort. Hij vond blijkbaar die zindelijkheid te ver gedreven.

Met Pinksteren heeft ook gewoonlijk de natuur zich getooid en zijn de boomen overal groen, de heesters bloeiende. Dit jaar is zij traag geweest, dank zij 't koude voorjaar, maar sedert een paar dagen is de temperatuur zoo verbazend gestegen en steekt de zon met zulke felle stralen, alsof ze wilde inhalen wat ze tot nog toe te kort kwam.

Met den zomer zijn ook op het gebied van sport de amusementen begonnen, en zijn de paarden en wielerwedstrijden in vollen gang. Er is hier op die races wel niet zoo'n pracht als bij de beroemde courses te Auteuil bij Parijs enz., want uit den aard der zaak is het publiek hier niet zoo talrijk, maar het is toch ook hier soms een ware vanity-fair van toiletten; ieder die wat voelt voor paardensport is er aanwezig, en er zijn er vooral onder de officieren der bereden wapens, die bizonder mooie paarden in hun bezit hebben.

_**_*

En nu over iets anders, iets waarover ik eigenlijk had moeten beginnen, nl. de vredesconferentie, die heden 10 Mei ten 2 uur is geopend. Het is vredesconferentie - ‘und kein Ende’ - in de kranten, in de tijdschriften, in de discoursen op de societeit, ja zelfs op de afternoon-tea's der dames.

Onlangs vertelde mij zelfs een grappenmaker, die in een bizonder vredige, aangename stemming verkeerde, dat hij had het ‘reinste vredesconferentie-gevoel’.

[p. 122]

Den Haag ziet er eenigszins feestelijk uit door den vlaggentooi; zelfs van het ministerie van oorlog wappert de driekleur, - eigenaardig contrast - als bewijs van sympathie voor het vredeswerk.

Af en toe ziet men rijtuigen rijden met vreemde gezichten er in, personen, wier type niet dat van den Hollander is, en aan de deftige gekleede jassen merkt men terstond, dat zij geen gewone reizigers zijn.

De hotels zijn vol; niet minder dan 160 gedelegeerden zijn hier vereenigd. Onder de velen die gekomen zijn, tellen wij ook Bertha von Suttner, de vrouw, die als het ware den eersten stoot gegeven heeft aan de groote vredebeweging. Zij is hier gekomen als journaliste, om verslag te doen van het hier gesproken in haar land. De pers wordt echter niet toegelaten op de conferenties, alleen de openingszitting mocht zij bijwonen, en Bertha von Suttner was de eenige vrouw, die op de perstribune plaats nam.

Welk een eigenaardig gevoel moet haar bezielen, als zij daar zit, neerziende op haar werk, waartoe zij zooveel bijdroeg, het plantje, dat zij kweekte, en waaraan nu als eerste bloem bloeit deze conferentie, waarvan het nog niet zeker is, welke vrucht zij zal dragen.

De voorzitter, Baron de Staal, die de conferentie zou openen, was daartoe verhinderd door een keelaandoening. Onze minister van Buitenlandsche zaken nam die taak van hem over, ofschoon de heer de Staal wel in zooverre was hersteld, dat hij de conferentie kon bijwonen. Toen hij bij acclamatie tot president werd benoemd door de vergadering, kon hij een enkel woord spreken om den heer de Beaufort te bedanken en om tevens de uitnoodiging aan te nemen om als vertegenwoordiger van den czaar de vergaderingen te leiden.

Natuurlijk heeft menigeen zijn vernuft gebruikt om toepasselijke dingen te maken op de vredesconferentie; onnoodig iets te zeggen van briefkaarten met kijkjes op het Huis ten Bosch,

[p. 123]

groeten uit den Haagenz. Het hotel ‘Oude Doelen’, zoo niet het oudste dan toch hel deftigste hotel in de residentie, waar vele gedelegeerden zijn afgestapt, heeft postpapier laten maken, waarop allerlei oorlogssymbolen, een geweer met bajonet, sabel, kanon, enz.; maar aan 't geweer weeft een spin rustig haar net, de sabel ligt gebroken, het sluitstuk van het kanon is onbruikbaar gemaakt, en als symbool des vredes troont daarop de duif.

Bij een der groote goudsmidwinkels ligt een groot bronzen schild, gedekt door een palmtak van zilver; het zilver lint daaraan bevestigd draagt het opschrift: ‘Initiative magnanime de S.M. l'Empereur de toutes les Russies. Hommage au Congrès de la Paix, La Haye, 18 mai.’ Het geheel is in natuurlijke grootte uitgevoerd, dat wil zeggen, het schild is van den gewonen omvang, driekantig, zooals men het in de middeleeuwen gebruikte, de palmtak raakt de beide uiteinden.

Over het niet uitnoodigen van den Paus en de Transvaal hebben zich hier velen hoofd en hart warm gemaakt, en wat het natuurlijk gevolg daarvan is - vele pennen zijn in beweging gebracht.

Over het eerste feit zijn er heftige brochuren gewisseld tusschen Dr Schaepman en prof. Bolland, waardoor laatstgenoemde aanleiding vond om niets meer of minder te doen dan het geheele R.C. geloof omver te werpen. Daarop is door Dr Schaepman geantwoord, helaas in niet zeer waardige taal.

Het andere feit gaf aanleiding tot het schrijven van open brieven in de Nieuwe Rotterdamsche Courant door den heer Waal van Stoettwegen, onzen gezant in Rusland en den heer Kuyper naar aanleiding van diens interpellatie in de Kamer over dat feit.

Doch zooals 't meer gaat, het publiek heeft zich met de lezing geërgerd of vermaakt, het heeft den schrijvers eenige booze uren gekost en - de zaak is gebleven zooals ze was.

Egb. C. v d M.

Amersfoort.