Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 3

[p. 31]

In de kinderkamer.
Tafereeltje door A.L. Van den heuvel.

Personen:
Piet	9 jaar.
Jetje	8 jaar.
Louise	14 jaar.
Mientje	5 jaar.

Een kinderkamer. Rechts voorgrond een deur, links in het midden een venster. Middelgrond een tafel waaromheen drie stoelen. Hier en daar speelgoed. Een kapstokje aan den wand waaraan kinderkleedingstukken. Op den achtergrond, in het midden een kleerenkast. Eenige eenvoudige schilderijen aan de wanden.

Piet zit, links voorgrond op een voetkussen met een pop te spelen en een menigte stukken speelgoed om hem heen. Jetje staat bij hem. Mientje zit rechts tusschen de deur en tafel met een wagentje te spelen.

Jetje (tot Piet).

Geef je me nou mijn pop terug?

Piet.

Nee!... ik mag er net zoo goed meê spelen als jij Jetje

(geeft hem een klap).

Stoutert!

Piet.

Je slaat me?... Dat ik zal tegen ma zeggen.

[p. 32]

Jetje.

Hè!.... ma is ziek.... die ligt in bed.

Piet.

Dan zeg ik het tegen pa...

(plagend)

en dan krijg je lekker een pak slaag!

Jetje

(praat hem na).

Dan krijg je lekker een pak slaag!... Geef je me nou mijn pop terug!

Piet.

Geef me dan eerst m'n wagen.

Jetje.

Die heb ik niet... Mientje heeft hem.

Piet.

Dan zal-je hem eerst voor me halen.

Jetje.

Akeligheid!

(Zij gaat naar Mientje).

Geef eens hier?!

(Wil Mientje het wagentje ontnemen, doch deze blijft het vasthouden).

Mientje

(schreeuwt).

Nee!... da's van mij!.... da's van mij!

Jetje.

Geef hem mij maar, dan krijgt Mientje wat mooiers van me

Mientje

(huilt).

Nee!... ik wil dit houen.

Jetje

(neemt een kegeldoos van tafel).

Kijk 'ns, dat is voor Mientje... die mooie kegeldoos, hè?

Mientje.

Dat wil ik niet!... ik wil den wagen houen.

Jetje

(tracht Mientje den wagen te ontrukken, wat haar niet gelukt. Daar Mientje luid begint te schreeuwen, geeft Jetje het op en gaat weêr naar Piet. Vleiend):

Piet... geef me nou m'n pop?

Piet

(halstarrig).

Als ik eerst mijn wagen heb.

[p. 33]

Jetje

(erg lief).

Toe nou, Piet?

Piet

(sarrend).

Eerst m'n wagen.

Jetje

(boos).

Een jongen met een pop spelen... hè!....

Piet

(om haar te plagen, sust de pop in zijn armen).

Lekker!... Toch!

Jetje

(stampvoet).

Plaag!... leelijke plaag!

(Zij gaat naar Mientje en ontrukt haar met geweld het wagentje. Deze begint hevig te gillen. Jetje gaat naar Piet, gooit hem den wagen voor de voeten en ontrukt hem met geweld de pop).

Dáár, nare jongen!

Piet

(schreeuwt).

Je hebt m'n wagen kapot gegooid.

Jetje.

Lekker!

Piet

(staat op en slaat haar).

Valsche kat!

Jetje

(verdedigt zich al schreeuwende, door met haar pop naar Piet te slaan. Mientje is, van het oogenblik af dat haar het wagentje werd afgenomen, blijven doorhuilen).

Louise

(komt bînnen door de deur ter rechterzijde. Het is een meisje van ruim veertien jaren, met iets vroeg-wijs over zich, doch kalm en zachtaardig).

Sst!... sst!... stil toch, kinderen! Maatje is zoo ziek... ze heeft zoo'n hoofdpijn. Maatje kan al dat geweld niet verdragen... Ze is zoo erg ziek. Weest toch braaf!

(Zij gaat naar Mientje).

Wat is er, Miens... waarom huil je?

Mientje

(snikt stil).

Wagen.... af.... genomen.

Louise.

Wie heeft dat gedaan?

[p. 34]

Piet

(brutaal).

Jet!

Jetje.

Omdat hij mijn pop niet woû geven.

Louise.

Foei!... jullie bent ondeugende kinderen!.... Als maatje nu eens dood ging... dan zou je maatje nooit terug zien.

Jetje.

Gaat ze dan naar boven... bij onze lieve Heertje?

Piet.

En krijgen we dan geen ander maatje terug?

Louise

(begint te snikken en gaat op den stoel zitten die rechts van de tafel staat).

Mientje

(zacht, half voor zich).

Zus huilt.

(De kinderen zien verlegen in het rond; eindelijk gaat Jetje langzaam naar Louise en legt haar handje op Louise's knie).

Jetje.

Waarom huilt Lous? We zullen heel zoet zijn en geen geweld meer maken.

Piet

(is weer op het voetkussen gaan zitten en zegt eenigszins stug):

Ja, we zullen zoet zijn.

Louise

(staat op).

Heusch?

Jetje.

Heusch!

Piet

(half voor zich).

Heusch!

Louise.

Dan ga ik weer naar mama terug. Maar denkt er aan... maatje is zoo erg ziek. Braaf zijn, hoort!

(Zij geeft, alvorens heen te gaan, aan Mientje een stuk speelgoed van tafel, streelt Jetje met de hand over het haar, knijpt Piet goedkeurend in de

[p. 35]

wang en gaat dan naar de deur ter rechterzijde, waar zij zich nogmaals omkeert.)

Sst!... geen leven maken!

(Zij vertrekt).

(Lange stilte, waarin Piet en Mientje zwijgend zitten te spelen. Jetje heeft nadenkend bij de tafel gestaan, eindelijk gaat zij naar het venster en tuurt naar de lucht).

Jetje.

Als maatje dood is gaat ze dáár naar toe... naar boven.

Piet.

't Is daar wat mooi.

Jetje

(zacht, begeerig).

Ik wou dat ik mee mocht.

Piet.

Ik niet, ik blijf liever hier!

Jetje.

Wil je maatje dan alleen laten gaan?

Piet.

Je hebt daar geen speelgoed.

Jetje.

't Is wel waar!

Piet.

't Is niet!

Jetje.

O, jongen, 't is wel!

Piet.

En ik zeg: 't is niet.

Jetje.

En er zijn daar allemaal van die mooie kindertjes.... met vleugeltjes en lange krullen.... die spelen daar toch ook.

Piet.

Ja... op van die lange trompetten... dat kan ik niet.

Jetje.

Daar weet je niks van.

[p. 36]

Piet.

Niet?.... Ik heb het zelf gezien.

Jetje.

Leelijke jokkert!... ben jij dan in den hemel geweest?

Piet.

Ik heb het gezien op een prent.

Jetje.

O!... maar toch niet in heuschelijkheid!

Piet.

Nou... maar ik wil toch niet mee.

Jetje.

Ik wel, hoor!... ik laat maatje niet alleen gaan.

Mientje

(pruilend).

Ik wil ook mee!

Jetje.

Sst!... ja... je mag ook mee.... als je zoet bent.

(Louise komt snikkend door de deur rechts binnen).

Louise.

Komt, kinderen, maatje vraagt naar jullie.

Piet

(springt op).

Krijgen we wat lekkers?

Louise.

Maatje wou jullie nog eens zien.

Jetje.

Is maatje dan niet ziek meer?

Piet.

Gaat ze uit?

Louise

(heeft Jetje en Mientje elk bij een hand genomen),

Komt toch gauw mee!

(Zij vertrekt met de beide kinderen. Piet volgt tot aan de deur, blijft daar staan, ziet om naar zijn speelgoed, keert dan terug en neemt zijn wagen op).

Piet.

Ik moet mijn wagen mee hebben. Nou is ie kapot. Die ondeugende Jet heeft mijn wagen kapot gegooid.

(Hij neemt de

[p. 37]

pop van Jetje van den grond en rukt er het haar af en verscheurt de kleertjes).

Dáár, hoor! Jij hebt m'n wagen kapot gemaakt, nou maak ik je pop kapot.

Louise

(komt terug).

Piet!... Piet!...

(Zij snikt hevig).

Jetje

(volgt haar).

Is maatje... naar boven gegaan?

(Zij ziet Louise een oogenblik aan, dan snelt zij naar het venster en huilt:)

Ik wil mee!... ik wil mee!

Piet

(klampt zich angstig vast aan Louise's kleeren).

Ik niet!... ik wil hier blijven... ik wil hier blijven.