Tijdschrift van het Willems-Fonds. Jaargang 2

[p. 283]

Een geschenk.

Zij waren dien dag veertig jaar getrouwd.

Veertig jaar!

En zij waren alleen op de wereld, heel alleen. Wel hadden zij vrienden en kennissen, ook eenige verre familie maar...

Eén zoon hadden zij gehad. En wat al verwachtingen hadden zij van hem gekoesterd, wat al luchtkasteelen hadden zij gebouwd. Maar.... hij wilde niet deugen en ten einde raad ‘teekende hij als koloniaal naar de Oost’ en vond er in een gevecht den dood.

't Was toch een slag geweest, voor haar, zijn moeder, een zware slag: 't was haar éénige! Zij had voor haar man haar verdriet opgekropt omdat hij, toen de jongen wegging, had gezegd: ‘dat hij nu dood voor hem was en zij hem een genoegen zou doen nooit meer over hem te spreken.’ En toen zij het bericht ontvingen dat hij gesneuveld was en zij in tranen uitbarstte, had hij - hardvochtig - haar getroost: ‘'t Is beter zóó!... nu zal hij ten minste niemand verdriet meer doen!’

En sinds dien tijd was er tusschen hen geen woord meer over hem gesproken. Maar toch.... de witte haren en de smartelijke trekken om den mond waren er - bij hem zoowel als bij haar - om te getuigen wat het hun gekost had.

_**_*

Zij hadden elkaâr zielslief, de ouwetjes. Met een zeker genot kon zij vertellen dat zij zoo ‘in-gelukkig’ met haar Bernard leefde en dat hij, zoolang, zij getrouwd waren, nog nooit tegen haar had gezegd: ‘je liegt het!’ en zij hem evenmin ooit een ‘hard woord’ had toegevoegd.

Na den dood van hun zoon waren zij, zoo mogelijk, nog meer van elkander gaan houden, maar toch.... iets ontbrak

[p. 284]

hun; er was iets ‘weg,’ waarvoor zij voortdurend in zorg moesten verkeeren, wat hun gestadig kommer en bezorgdheid baarde, aanhoudend smart en leed veroorzaakte: hun jongen die maar niet deugen woû en waarvoor het hun een behoefte was geworden te lijden.

O, men lijdt zoo graag voor wat men liefheeft.

't Is zoo'n wellust te kunnen,.... ik zou bijna zeggen te mogen lijden vóór, maar meer nog dóór het wezen dat men liefheeft.

_**_*

Het is zeven uur in den morgen. Al een half uur geleden is zij opgestaan. Zij heeft dien nacht trouwens niet geslapen, zij heeft aan ‘haar kind’ gedacht. Haar man sliep nog rustig - zoo meent ze - toen zij opstond, hij heeft niet eens bemerkt dat zij het bed verliet, maar zij.... Stil, met tranen in de oogen sluipt zij, door het huis, naar de voorkamer. Daar hangt het portret van haar jongen met een lapje rouwfloers er over en een kransje immortellen er boven. Zij tilt het rouwfloers op en tuurt lang, lang, heel lang op zijn beeltenis. En als zij hem niet reeds voor langen tijd alles heeft vergeven, als er in den verborgensten schuilhoek van haar hart nog eenig verwijt tegen hem zou kunnen bestaan, dan is dat nu weggenomen, dan heeft zij hem nu alles, alles vergeven. Dan gaat zij naar de tafel waarop een album ligt en slaat de tweede bladzijde op, maar.... vindt niet wat zij zoekt: een groot portret van hem in cabinet-formaat; tien jaren was hij toen het werd gemaakt. Angstig, gejaagd bladert zij het album nog en nog eens door.... het is er niet. Een diepe zucht ontsnapt haar en nadenkend blijft zij voor zich uitstaren.

_**_*

Het opengaan van dedeur doet haar opschrikken en voor haar staat haar man, in de hand een groot pak. Zij ziet hem aan, hij haar. Bevend steekt hij haar zijn hand toe waarin zij de hare legt; dan buigt hij zich tot haar over en drukt, zwijgend, haar een langen kus op de lippen. Zij wenschen elkander geluk met dezen dag, zwijgend.... maar, O! zoo welsprekend. Het trilt in en om hen wat dat zwijgend zegt, zij vertellen elkaâr, zwijgend, het diepe leed dat zij op dit oogenblik gevoe-

[p. 285]

len en dat zij jarenlang voor elkander hebben verborgen gehouden en hun beider tranen spreken het uit: ‘Ach, was hij er toch nog maar!’

Hij vermant zich eindelijk en met neergeslagen oogen - als schaamt hij zich voor hetgeen hij zeggen gaat - spreekt hij met ontroerde stem:

‘Marie, ik wist je op dezen dag geen beter geschenk te geven dan’.... hij wikkelt het papier los, waaruit een levensgroot portret te voorschijn komt in dofzwarte lijst gevat - ‘dan dit portret van hem, toen hij nog onze onbedorven jongen was!’

Geen traan welt in haar oog, maar met een gelukkigen glimlach slaat zij de armen om zijn hals en zegt innig, teeder, vol dankbaarheid:

‘Ik dank je.... ik dank je.... O! ik ben je zoo dankbaar dat jij ook nog van hem houdt!’ Dan schokt zij zenuwachtig en haar hoofd aan zijn schouder leunend geeft zij haar dankbaarheid in tranen lucht.

Hij drukt haar in zijn armen, streelt met de hand haar witte haren en fluistert:

‘Wat heb-je dan gedacht?.... Hij was toch ook mijn jongen!’

Gent 17 Maart 97.

A.L. van den Heuvel.