De Tijdspiegel. Jaargang 72

[p. 54]

Gedichten.
Joannes Reddingius.

Hier zat ik vaak te droomen.

Hier zat ik vaak te droomen
en zag de vlammen aan
en mocht den zin van 't liedeken,
dat in mij rees, verstaan.

Hier hoorde ik winden waaien
om 't veilig-vaste huis,
of ried het vleiend wonderwoord
van stilte's zacht gesuis.

'k Mocht hier gelukkig wezen
en mijmren uren lang,
mijn leven heb ik stil vermooid
met innerlijk gezang.

De vlammen zag ik dansen
in dartelend gestoei,
mijn hart, een wilde rozelaar,
stond zomer-schoon in bloei.

[p. 55]

Gedachtenis.

Gij toondet mij, o moeder, bij het scheiden,
hoe wonderschoon was in mijn jeugd mijn leven,
Uw liefde heeft mijn kindersmart verdreven,
U gevend dacht gij niet aan eigen lijden.

Gij leerdet mij, hoe schoon het is te strijden,
en voor geen daad van menschen ooit te beven,
het diepste in ons glanst in een pracht, verheven,
goud-helder door de duisternis der tijden.

Gij weekt naar 't land, waar slechts de Zaal'gen wonen
wier glimlach doet verdoolde zielen knielen
en zingend stijgen naar uw sterren-streken....

Waar eenmaal bloemen voor mijn voeten vielen
wil ik met liedren uwe liefde loonen,
want zingensmacht is niet van mij geweken.

[p. 56]

't Is schoon als knaap.

't Is schoon als knaap een gouden pijp van riet
te heffen in de handen tot een fluit
en 't morgenwoud te toovren vol geluid,
dat hoog en helder door de luchten vliet.

Ik deed het vaak en zong mij toe: geniet
van eigen vreugd, die gulle gaaf beduidt;
sterft ook het lied, de rots, die 't zingen stuit
doet Echo rijzen bij het berggebied.

Al ben ik eenzaam, 'k maak mijn dagen licht,
daar heugnis bleef aan uren, wonderschoon,
toen jong geluk nog lachte uit de oogen mij.

In 's levens woud alleen, wek ik den toon,
den ouden toon, mij dierbaar, dans en dicht,
in vreugd om 't roepen ver in de vallei.

[p. 57]

Machtig werk.

Kom op een zomermorgen in het woud,
als witte dampen langs de stammen zweven.
Wees stil, wees stil, het bosch is dan vol leven,
want zonnetoover glinstert menigvoud.

Daar is muziek van wind en blaêren beven,
zij wiegen rhythmisch in het spel, vertrouwd;
daar wordt in stilt een wonder opgebouwd,
de schoonste daad van leven dat is geven.

Lig in het groen beweegloos, luister stil,
gij ziet de zonnevonken spelemeien,
gij zijt niet langer eenzaam meer en kil,

Weet één u weer met al dat lichte en wije,
en richt, verjongd, uw eigen levenswil
naar 't machtig werken, zingen en bevrijen.