De Tijdspiegel. Jaargang 72

[p. 361]

Hoe hooger land, hoe later lent'.
J. Petri.

Ach, was mijn ziel dan zoo alleen,
Dat nu ze uw stille liefde vond
Het avondfloers ook snel verdween
En 'k voor het wonder stond.

Ook mijne liefde was zoo stil
Als 't murm'len van een schuwe beek,
Die hare taal niet zeggen wil
In woord dat sterf'lijk leek.

Wij hebben 't leven diep doorschouwd
Ons hooge hart dat klopte ver,
Ver waar de stille meimer dauwt
Bij nacht en flonkerster.

De dagen bouwden vast ons werk
De menschen kenden onze dâan,
Wij waren hoog en kloek en sterk
De liefde leek een waan.

Wij wachten op het hoogst geluid
Tot 't leven schijn verbreken zou.
Wij hoorden in de klank der luit
De snikken van de rouw.

Wij wachtten 's levens rijpe stond'
En waren trouw den hoogen eisch
En 't is of nu mijn ziel u vond
Als na een verre reis.

[p. 362]

 

Als stroom die door het bonte land

 

Weer zoekt de groote wijde zee,

 

Waar alle kleur- en onrustbrand

 

Wordt tot één stille bêe.

 

 

 

Zoo was uw liefde mij zoo wijd,

 

Dat al mijn denken, schoone troost,

 

Zich als een bleekend sterveld spreidt,

 

Waar blijder morgen bloost.

 

 

 

Het leven sloeg den blanken straal

 

Van fonk'lend water uit de wand.

 

Het wonder is de hoogste taal,

 

Zoo staan wij hand in hand.

 

 

 

Wij hebben beide ver geschouwd

 

Het ééne leek ons wijkend schoon,

 

Nu heeft het leven ons vertrouwd

 

En 't innigst ons geboon.

 

 

 

De liefde is ons van wachten zwaar,

 

Verlangen was haar stille spijs.

 

Zoo is het lied ons wonderbaar

 

Als nooit vernomen wijs.

 

 

 

Ik ben de stem, gij zijt de zee,

 

En alle klanken vloeien zâam,

 

Maar golf en wind neemt één woord mee

 

Uw trouwe zuiv're naam.

 

 

 

Hoe hooger land, hoe later lent'

 

Geen dal zoo diep ook daar rijst zon

 

En glimlach, die de tranen kent

 

Is 's levens diepste bron.