De Tijdspiegel. Jaargang 72

[p. 250]

Sonnetten.
J. Petri.

1.

Ik wilde maar door hooge landen dwalen
Door bosschen ver waar d'eenzaamheid in suist,
Op bergen waar de blankste stilte ruischt
Om toppen die in ééne lichtzee stralen.

Door denken wilde ik mijn streven stalen,
Het nijver rad dat temt den stroom die bruist
En 't scheen of daar de schoonste liefde huist
Waar d'avond kleurt haar wijde westerzalen.

Ik minde hoog en ver het schoone zijn.
De lichte wolken dreven door mijn denken
En 'k zocht weer steeds den zilv'ren sterreschijn
Om aan den wensch een stille rust te schenken,
Waar horizont verbleekt in kimmelijn
Daar scheen mij liefde 't zuiverst in gedenken.

[p. 251]

2.

Nu gaan de reeg'len van een nieuw gedicht
Als lentewind door mijne wond're leden.
Nu schijnt de zon zoo tooverend van licht,
Dat 'k zalig weit'lend richt mijn gouden schreden.

Nu waait een zilte koelt' me in 't gezicht,
Die vol me omwappert met haar blijden vrede
En 'k zie de bloemen nu opeens heel dicht
Dat is alsof me omhelst één heerlijk heden.

O, alle verten, alle schoon is hier
De zeeëbries der liefde koelt me tegen
En al mijn zoeken is een kleine sier
Die 'k zocht voor u op mijn blinde wegen.
En waar de liefde was zoo stil en fier
Daar duurt het schoon tot liefde's hoogsten zegen.

[p. 252]

3.

'k Wil nu geen denker maar dichter zijn,
Want 't schoonst is 't licht in paar'lende boomen,
Als na een nacht van vluchtige droomen
De aarde verrijst in teer kristallijn.

Wolken zijn schoon door zongoude zoomen,
Bergen door hun diep duistere lijn,
Wouden door koelte van heel ver gekomen,
Menschen zijn 't eeuwigst in scheidingspijn.

Als de prinses uit zijn levenslied,
Ziet de denker 't geheim van het schoone,
En als een kind, dat blij helder ziet
Wil dit zijn diepe liefde beloonen.
De kus die haar schuwe mond hem biedt
Is als een zonblos op alpenkronen.

[p. 253]

‘-, Wir das problembekümmert Haupt zu seliger Ruh niederlegen in den Schoss der Kunst.’
Windelband. Sub specie Aeternitatis.

4.

Als 't denken ons in zijne netten vangt
En 't klaar begrip zijn diepe poorten opent
Als 't stil gepeins als grauwe mistwâ hangt
Over de velden, - met haar drupp'len doopend,

Als de gedachten gaan als mannen loopend
In breeden stoet die nieuwe macht verlangt,
Na ijl bezinnen hooger weten hopend,
Maar altijd stijgt waar geen verlangen bangt.

O, uit de velden van het wetend denken,
O, van de torens van den verren schouw
Te komen daar waar vele liefden wenken
Waar rijke kunst met volle levenstrouw
Na 't hoog gemis ons 't innigst schoon wil schenken,
En 't denken rust in liefdes morgendauw.