De Tijdspiegel. Jaargang 71

[p. 390]

Aphorismen.
J. Petri.

De vrouw staat voor een idealist vaak als voor de maan, ze glimlacht... en zoekt de zon.

De Hollander is vooral een gelegenheidsdichter; nog beter een verlegenheidsdichter.

Het genie is eigenlijk een ontijdige grap; de conversatie liep juist zoo netjes over Jan en... alleman.

De denker is als de waterlelie, hij drijft op de diepte en spiegelt zich aan de oppervlakte.

De virtuoos is de accountant van de effecten der kunstenaars, de dillettant is de bakvisch op den schotel van zijn humor.

Aan de feesttafel vraagt men het woord en krijgt het altijd... cadeau; en in den kommer des levens zoekt men het en vindt het niet, dan wordt het geboren.

De dieren kunnen den menschen veel leeren: een haan klaroent den dag tegemoet, de vogelen zingen in de zon; de mensch kwijnt bij een moeden zonsondergang.

Het aphorisme is als een bloemkristal op ochtendvensterruit, de middagzon wischt af en men ziet weer het dagelijksch beweeg.

[p. 391]

De aphoristicus is de philosoof van den inval, de polemicus de philosoof van den uitval.

Ieder mensch heeft iets geniaals; maar hun schepping beginnen zij bij den laatste regel, als het te laat is.

De burger is de hengelaar aan de rivier der eeuwigheid, hij tuurt zoo op zijn dobber in den stroom, dat hij op 't laatst denkt zelf... vooruit te gaan.

De fout der romantici is dat ze de continuïteit niet konden grijpen in de levende realiteit, doch deze liet afstroomen tot een spiegelend meer van verlangen.

Veel bespiegeling, die stilstaat, is de ijdelheid van een vijver, die het mooie huis weerkaatst; doch natuurlijke bespiegeling flitst de zonnevonk weer terug naar den hemel.

Het mooiste aphorisme is de dauwdrop; want daarin valt een zon te gruizel op een roos.

Degene die met deze aphorismen een loopje willen nemen, voorspel ik, dat ze het gauw zullen matigen tot een sukkeldrafje en als men vermoeid is, is 't dan maar het beste een uiltje te knappen.