De Tijdspiegel. Jaargang 71

[p. 327]

Gedichten.
Mevr. A. Cardinaal-Ledeboer.

Dood en leven.

Luid roept ons 't leven met zijn vele nooden...
Maar vaak, terwijl de rappe hand zich weert,
Gaan stil gedachten uit, als liefde-boden,
Naar 't verre land, van waar geen dierb're keert.

O, 'k wil niet weenen op de weeke zoden,
Die dekken 't hulsel, reeds tot stof verteerd!
Ik volg het spoor van 't leven mijner dooden
En 'k vind het weder, door geen dood gedeerd.

Ik kus hun beeldt'nis, mij tot troost gebleven,
'k Herdenk hun liefd' en hoop, hun moed, hun strijd,
En 'k weet: ze zijn gegaan tot hooger leven,
Tot reiner vreugd, tot eed'ler werkzaamheid.
Ja, 'k hoor een fluistren uit onzichtb're dreven:
Hier is ons hooger samenzijn bereid!

[p. 328]

Troost.

Is uw hart zoo groot als de groote zee,
O, laat mij dan komen vrij,
En storten den stroom van mijn brandend wee
In die diepe, koele, machtige zee,
En ademen hoog als zij!

Zijn uw armen wijd als de wijde zee,
O, breid ze dan om mij heen,
En deel mij het vast vertrouwen mee:
Al zijn wel vaak onze wegen twee,
Toch is onze richting één!

Is uw stem zoo diep als de stem der zee,
O, laat mij dan luisteren stil
Naar het rijzend ruischen van ziele-vreê,
Hoog boven de branding van wereld-wee,
Die breekt op des Eeuwigen wil!

[p. 329]

Juni-avond.

Open u, wereld, gij wondre, gij wijde!
Hemel en Aarde omarmen zich zacht;
Zie hoe de lijnen hun grens overschrijden,
Zie hoe het zonlicht zelfs aarzelt bij 't scheiden,
Avondrood wijlt bij het zilver der nacht.

Lieflijk de slapen met rozen omwonden
Vleit zich de zomerdag langzaam ter rust;
Geuren en zangen omzweven zijn sponde,
Weven den weemoed der stervende stonde
Saâm met des dageraads juublende lust.

Zóó rust de Dichter, terwijl van zijn zangen
Diep in zijn ziel zich 't mysterie ontspint,
En hij in groot en profetisch verlangen,
't Oor nog door klanken van d'aarde gevangen,
't Eindig bestaan aan het Eeuwige bindt.

[p. 330]

Jong en oud.

Daar ligt een klove tusschen jong en oud
En in de diepte bruist een wilde stroom:
De levens-stroom, die hen gescheiden houdt,
De grijzaard roept, de jongling hoort... in droom!

Eerst mijlen, mijlen verder ligt een brug.
Als hij, die eenmaal jong was, z'overschrijdt
Dan denkt hij, laat, aan d'oude stem terug
En woord op woord wordt thans tot werklijkheid.

Nu volgt hij zelf zijn weg langs d'overzij
En roept zijn manend woord...

en gaat voorbij!