De Tijdspiegel. Jaargang 71

[p. 234]

Verzen.
Herman Middendorp.
Liederen eener verdoolde vrouw.

I.

Ave Maria, smettelooze maagd;
gebukt in schaûw

van schaamlen rouw

speur ik den trouw
die zielen schraagt, Maria...

Uw zoete troost beschijn' genadiglijk
mijn bleek gebed;

uw steun belett'

mijn droef verzet
gestadiglijk, Maria...

Gij, die toch uit Uw meer dan sterren-ver
hemelsch gebied

mijn arm verdriet

vertwijflen ziet;
o Morgenster, Maria...

O, dat een schim van 't gulden liefdelicht
dat U omspreidt,

te droever tijd

tot troost omglijd'
mijn aangezicht, Maria....

[p. 235]

II.

Gij, die zoo zware smarten
gedragen hebt op aard;
o koningin des harten,
gij, die de schoone gaard
der zondelooze bloemen
daarginds ontsluiten wilt;
gij-zelf het schoonst te roemen,
o bloem, Maria mild...

Ik hef mijn bange handen
tot Uw aanminnigheid,
nu op de duistre landen
mijn trots gebroken leit.
Hoe zal mijn ziel verwerven
Uw troost, mijn hoogste goed;
laat mij niet eenzaam sterven,
o bloem, Maria zoet...

[p. 236]

III.

Heeft niet mijn stervensbang geklaag
al nacht op droever nacht

gestaêg

een dag van dieper vree verwacht,
met welk gevlei en wild gevraag?...

O ga mijn radeloos geschrei
niet zonder éénen blik

voorbij;

hoor naar dit dof-verstild gesnik;
Moeder der smarten, bid voor mij...

Hoe zal ik tot den Vader gaan,
met donker kwaad zóó zwaar

belaên;

Behoudenis waar ik op staar,
Maria, neem Uw kind weer aan...

[p. 237]

IV.

Zal de dag zijn grijze

wijzen

neuren door mijn droef bestaan;
zal de nacht met zachte

klachten

aan mijn eenzaam leger staan;

zal mijn zondig lijden

beiden

vruchteloos de late rust,
nu mijn moede mond de

wonde

weeën niet meer sluimer-kust?

Zullen nog de-droomen

komen

van den troost-vervulden vreê,
eer de laatste klagen

vagen

in verstilde stervensbeê?

Moeder van des harten

smarten,

Licht, dat zondes glansen blindt;
laat mij niet in 't smeeken

breken;

zie Uw neergebogen kind...