De Tijdspiegel. Jaargang 71

[p. 198]

Verzen.
Jan Klaarenbeek.

Stout kindje.

Voor mijne Vrouw.

Wat lig je te druilen
Mijn kleine wicht;
Je mag niet zoo huilen,
Doe je oogjes dicht!

Der vogelen orgels
Zijn stilgezet;
Nu worden hun gorgels
Met dauw gebet.

Hou dicht toch je mondje
Dat rekt en gaapt;
Ik waak aan je spondje
Totdat je slaapt.

De nacht is gezegen,
Het land is wit;
De donkere hemel
Vol vonken zit.

Je woelende voetjes
Laat rusten nu... toe....
Ga slapen nu zoetjes
Je moesje is zoo moe.

[p. 199]

De nachtegaal.

Daar zingt een vogel in den nacht,
Den schemerblauwen voorjaarsnacht,
Waarin de moegespeelde wind
Zacht ademt als een slapend kind.

De vogel zingt zijn minnelied
Dat driftig uit zijn keeltje schiet
Dan week'lijk wegsterft of hij dee
Een nooit-verhoorde liefdebeê.

De sterren bloeien aan de lucht,
Nu nergens levend wezen rucht;
Alleen de vogel klaagt en klaagt
Als een die zware weeën draagt.

[p. 200]

Meiliedje.

Zie de Mei is in 't land!
Nu de zorgen aan kant
Nu de deuren weer wagenwijd open!
Nu naar buiten gegaan
Waar de boomen groen staan
En de lamm'ren in 't weideland loopen!

Zie de Mei is weerom!
Hoor het gonzend gebrom
Van de hommels die overal zwieren!
En de spreeuwen die mal
In ontelbaar getal
Zitten 's avonds in d'iepen te tieren!

Zie 't is Mei weer; 't is Mei!
Nu de winter voorbij,
Want de zon spreidt haar waaier van stralen
Geeft hartstocht'lijken zoen
Aan het dampende groen
Waar mijn gulzige oogen op dwalen.

[p. 201]

Bij een huwelijk

Aan M. en W.

Zooals deez' wemellichten dag
De ros-gerijpte looverboomen
Hun' nieuwe schoonheid schouwen aan,
In heil'ge wijding roerloos staan:

Zoo staat Gij beiden in deez' dag
Verrukt en stil.
En als het loof der najaarsboomen
Zijn kleurig Uwe toekomstdroomen.

[p. 202]

Droeve dagen.

Deez' dagen zijn vol droefenis
De nevels hangen zwaar
En in de bleeke duisternis,
Als schimmen om elkaar,

Gaan menschen met gebogen rug
En wankle schreden voort;
Hun' doove oogen staren stug -
Geen die den ander schoort.

Elk is zoo moe van eigen last,
Elk zoekt een eigen baan
In grijzen nevel, die steeds wast
En luideloos sluipt aan.

De nevel, waarvoor 't schamel licht,
Dat in de vert' hen wonk,
Verkwijnde en eind'lijk is gezwicht
Als uitgegloeide vonk.

De dagen zijn vol droefenis,
De nevels hangen zwaar
Voor veler menschen aangezicht,
Die schimmen om elkaar.