De Tijdspiegel. Jaargang 71

[p. 125]

Verzen.
Herman Middendorp.

Forever.

Elk uur, dat van de kimmen klom,
elk uur, dat in den nacht verglom,
heb ik van verre heerlijkheid
één lichtsprank in uw woord gebeid.

Maar altijd lag op uw gelaat
de glimlach van uw kalmen haat;
en lachend bij uw kouden spot
wist ik voor alle tijd mijn lot.

Toen stierven eenzaam in mijn hart
mijn droom en traan en lied en smart;
en zelfs de erinnring van uw schoon
vergrijsde in al der tijden woon.

Doch zoo gij nu nog komen zoudt
- mijn leege ziel werd arm en oud; -
ik vroeg nòg, voor ik sterven ging,
uw'r zachte handen zegening.

[p. 126]

Vrede.

Vrede, die als goud-glans uit uw klare,
lachende oogen licht, voor alle tijd
in verholen zielekaamren te bewaren
schat van zonnige bezonkenheid; -

- vrede, met den val der doode jaren
door een stil-gedragen smart gewijd,
die u 't eindlijk milde lot in zwaren
schrijn besloot van tijdlooze eeuwigheid....

Dat uw ziel mij zeegnend meê kon deelen
dat stil-blijde en schoone ziels-gemis
van wat mij, - valsch goud en beursche vruchten, -
al-door dor en droef behoeven is.
Poover kleed van schamele genuchten,
die voor u mijn zwakheid niet verhelen.

[p. 127]

Heb ik niet al mijn vreugde weg-gedragen?..

Heb ik niet al mijn vreugde weg-gedragen,
heb ik niet al mijn wenschen staêg gebracht
- met stil vertrouwen op Uw hoog behagen -
in schrijnen van berusting, zwart van nacht?

En wilt Gij al mijn lijden nog vervagen
in purper-vlammen van Uw smarten-macht?
zal dan nog scheller leed-zon voor mij dagen?
Hebt Gij nog feller wee mij toegedacht?....

.... Vergeef, o God, Uw kind, dat niet bevroedt
waarom de rozen welken, - milde gloor
uit Liefstes lachende oogen gaat te loor,
daar eens de Dood de broze glansen breekt; -
waartoe uit dit verslagen hart het bloed
al-door in donker-trage droppen leekt....