De Tijdspiegel. Jaargang 71

[p. 17]

Sneeuwmorgen.
Jan Klaarenbeek.

Toen ik van morgen wakker werd
En door de ruiten keek,
Lag witgesneeuwd de wijde vert'
En zwart daarin de beek.

Boomtakken waren ruig gekuifd
Hun' sprieten bogen neer;
Een molenkap was overhuifd,
Blank als een zwaneveer.

De hofsteê dook zijn lage dak
Diep in de wollen vacht
Die om zijn rug geduffeld was
In den doorsneeuwden nacht.

En popels stonden daaromheen
Als wachters, oudbedaagd;
Zij hielden recht hun' stijve leên
En waren witgekraagd.

't Was àlles wit. De stilte woog
Zwaar onder grijze lucht,
Waardoor zijn wieken sloom bewoog
Een kraai in trage vlucht.