De Tijdspiegel. Jaargang 70

[p. 240]

Kleine gedichten.
Frank Gericke.

Meiliedje.

Ik lees mijn boekje

En zit en zin:

O zalig hoekje

Dat ik bemin!

De blaadjes glanzen,

Het licht is zoel,

Lichtplekjes dansen

Rondom mijn stoel,

De muggetjes spelen,

De vinkjes slaan

En tjuiken en kweelen

In twijge' en blaân.

Een suizlend aaitje,

Een tikje, - en vlug

Schiet daar een gaaitje

Voorbij mijn rug.

De vogeltjes houen,

Ze houen van mij!

O zoet vertrouwen,

O Liefde, o Mei!

[p. 241]

Veldmuis.

Lenigend en lavend

Heeft zich de avend

Over 't dal gespreid;
Kom nu: elke stede

Ademt vrede,

Rust en zaligheid.

Langs het bladgefluister

In het duister,

Els en hazelroe,
Keeren onze schreden

Naar beneden

De open delling toe.

Zachter, dieper gloren

Gras en koren,

Klavergroen en weit,
Nu zich 't effen scheemlen

Aan de heemlen

Wijder openspreidt.

Hoor uit rogge en haver,

Tarwe, klaver,

Vlas en duizendgraan
T even murmlend ruizlen,

Ritslen, suizlen

Over de akkers gaan!

[p. 242]

 

Tzijn de bruine muizen

 

Die hun kluizen

 

Vullen tot den nok:

 

De aarde die hun 't leven

 

Neme en geve

 

Schenkt hun spijze en rok.

 

 

 

Zal de landman klagen

 

Als zijn wagen

 

Lager is getast?

 

Zal hij 't koren schelden

 

Op de velden

 

Dat voor anderen wast?

 

 

 

Hoor ze eendrachtlijk zorgen

 

Van den morgen

 

Tot den avondval...

 

Wee dan die (verblinde!)

 

TGodbeminde

 

Niet beminnen zal!

[p. 243]

De dageraad.

Ik wandelde aan mijns vaders hand;
De duisternis was over 't land;
Maar stijgend tot den heuveltop
Ging de emeralden hemel op.

- Let hoe op eenmaal 't lied begint
Van leeuwerik en morgenwind!
- Een gulden vreugde vaart, mijn zoon,
Reeds over heuvelrug en kroon.

- O zie toch, welk een zonnebrand
Verheft zich boven 't heuvelland!
- Het zongoud dat tot asch verteert
Wordt tot een kus, door 't kruid begeerd.

- Maar die in liefde zich vergeeft
Erlangt een zoeter loon, en leeft?
- Zíj wentelt, steeds in zich alleen,
Door de eindelooze leegten heen.

- Ze wordt met de aard en al 't gebloemt
Tot eeuwge duisternis gedoemd!
- God schiep heur baan en veilge keer
Zijn driemaalheilgen naam ter eer.