De Tijdspiegel. Jaargang 70

[p. 235]

Verzen.
Jan te Kiefte.

Beatrice.

Zooals in donzen, sterre-bleeken nacht
- Wanneer uit ver geboomt de blanke maan
Haar zilv'ren fakkel heft - in sluimer lacht
Het nevelig land, als ving daar d' uchtend aan...

Zoo heeft mijn ziel geglimlacht, of daar zacht
Een flonk'ring rees in nacht van haar bestaan,
Als van uw blik 't aanschouwen onverwacht
Mij schoonheids wond're verten op deed gaan.

- O ga niet van mij heen, omdat mijn mond
In droomwaan 't vlottend zwijgen niet verbrak
Dat zacht-ontroerend langs mijn denken gleed;

En - vreesd' ik dat de wijding van dien stond
In passievlam zou opgaan zoo ik sprak,
- O, ga daarom niet heen, 'of 'k u misdeed!

[p. 236]

II.

 

Uw oogen zijn in hun droom-stille pracht

 

Als vensters naar d' onstoffelijke sferen

 

Der schoonheid star gericht; - dan stille meren,

 

Weerkaatsend diep den zilv'r-azuren nacht;

 

 

 

En in mijn smartenban peinsd' ik en dacht

 

Dat mij-waarts nu die flonk'ring zich zou keeren:

 

Het was de sidd'ring van het bang begeeren,

 

Dat 'k roerloos op dat wonder heb gewacht.

 

 

 

- O toen, in d' onvergetelijksten stond,

 

Naar mij door tranenfloers die oogen blonken,

 

De lach stierf om dien goddelijken mond,

 

Was alle waan van leed in mij verzonken.

 

 

 

- Uw liefde, die niet anders duldde, vond

 

Mijn liefd' aan d' eeuw'ge schoonheid weggeschonken.

[p. 237]

Verlaten tuin.

De vijver glimt in mystieken schijn
Van sneeuwen mane door ijl gordijn,

Dat is geschoven voor 't bleek azuur,
Daarin gedoofd is het sterrevuur.

De boomen staap'len in blanken nacht
De donk're vachten, als wolken zacht,

Daarover, wevend een wade dicht,
Schemert als rag van het waze licht.

Op paden, breed in verlatenheid,
De schaduw stil zich heeft neergevlijd.

Daar is in 't kiezel geen zacht gekraak
Van schuifelvoeten bij liefde-spraak; -

Daar is geen lokken van oogengloed; -
Daar is geen stem die vergeten doet

Van weemoeds wake de stage pijn.....
De wind zingt klaaglijk 'n oud refrijn. -

Aan 't water eenzaam de sater lacht.....
De tuin droomt voort in den blanken nacht.

[p. 238]

Als t bleek gesternte......

Als 't bleek gesternte zijt Gij ver.

- De vuren sterven stil hun rooden dood.
De nacht is om mijn tent een onbewogen
Week monster, zwart met bloedbeloopen oogen;
En dof klinkt 's wachters voetstap, zwaar als lood.

De vedel weent een zang van eeuwen her.
- Als 't bleek gesternte zijt Gij ver.....

- O, hoor dien doffen stap! hij wijkt
En keert tot bij den voorhang, al maar door,
Bij 't eindeloos verbreken van zijn ronden:
Een bang getij van mart'lende seconden,
Dat wegspoelt van mijn denken 't eenzaam spoor.

- O, hoor dien doffen stap! hij wijkt
En keert tot waar naar U 't verlangen reikt.

[p. 239]

 

- Dat niets van U nabij mij is!

 

Hoe zal ik treden uit deez' engen kring

 

Van veilig zijn in kleinheids eenzaam donker?

 

Ik heb gewacht, of niet een mat geflonker

 

Van bleeke stralen door mijn kerker ging.

 

 

 

- Hoe zal ik uitgaan in de wildernis,

 

Als niets van U nabij mij is?

 

 

 

- Een ver geroep rilt door den nacht,

 

En speurt geen weerschal van d' oneindigheid.

 

Als 't smartgekreun van spokende libellen,

 

Hoor 'k, dreinend, gonzende geluiden zwellen

 

En weer versmoren in de stilte wijd....

 

 

 

- Een ver geroep rilt door den nacht,

 

En sterft, verloren bij der sterren

 

In zwijgende eind'loosheid wegschemerende pracht....

 

 

 

Als 't bleek gesternte zijt Gij verre!