De Tijdspiegel. Jaargang 70

[p. 214]

November.
Herman Middendorp.

November nadert als een vrouw, die schreit
omdat zij veel aanminnigs heeft verloren;
zij hult zich dicht in nevel-grijs abijt,
en heeft zich tooi van tranen uitverkoren.

Zij doolt in 't woud, waar noodende eenzaamheid
haar zwakke zuchten duldend aan wil hooren;
waar traag het licht uit droeve wolken glijdt,
als om de moede stammen sterk te schoren.

Haar taak is droef - zij moet het laatste schoon
van 't oud-geworden jaar naar 't graf geleiden;
gebroken weelde doolt in doode kleuren,
en schimt gelaten weg door de eeuwge deuren;
zij-zelve schemert weenend mede in 't wijde
ruim van der tijden tijdelooze woon.