De Tijdspiegel. Jaargang 70

[p. 231]

Gedichten.
J. Petri.

Najaar.

't Is buiten zon, de lucht een glanstapeet,
Veel wolken zijn als fel ivoren vlekken
En and're weer als som'bre paarse dekken,
't Is najaarskleurenhoos en geen die weet

Den schitter uit dien lichtval op te wekken
In 't dorrend hart van 't dagelijksche leed;
Het schoon verbrandt, - en dan het kille kleed
Waaronder zich de doode wenschen strekken.

De menschen loopen in den toover rond
Als kind'ren gaan door zalen met sculpturen,
Ze zijn zoo oud, het is zoo stil, geen stond

Eens even kijkend zoo maar op te turen,
Maar wie in hartezee het schoone vond
Voor dien slaat tijd maar steeds haar gouden uren.

[p. 232]

Michelangelo Buonarotti.

Gij zijt een kunstenaar, een mensch, een held
Gij waart er een die wist uw kunst te leven,
Uw hoog en vol karakter was verheven
Boven de weeld' die kleine gunsten telt.

Gij wist uw godsgedachten te doen zweven,
Waar gij het hoogste dan den mensch vertelt,
Waar uit uw klaren geest het schoone welt
Daar vindt ge een taal voor het in beeld te geven.

Bij u is 't heerlijkst lied der kunst, de kracht,
Die leeft en weet haar eigen hoog vermogen
Gij schonkt gedachten waar gij 't schoone bracht.

En deemoed heeft uw groote ziel bewogen
Ook waar gij 't diepste spreidt in beeldenpracht
Daar heft gij 't alles in de heem'len hooge.

[p. 233]

Schumann.

Gij kent den toon van zingende violen
Die kwijnen zacht in zoele lentenacht,
Die zweven door de bleeke bloemenpracht
En die bij maan als ridders ommedolen.

Nog liever spreekt ge in de cel, die smacht,
Die donk're tonen giert uit verre holen,
Die wil den zomer in de lent' verscholen,
Reeds vruchten grijpen waar de knop nog wacht.

Uw ziel verzingt zich aan te groot verlangen,
Uw stem die trilt reeds in de schemering
En 't heimwee is te groot in uwe zangen,
Waar gij het schoon spant in uw tonenkring.
Maar zwevend voert gij ons door verre gangen
Naar 't blauwe land waar nooit de droom verging.

[p. 234]

Hegel.

Gij zijt een denker die uw kringen trekt,
Om 't staag beweeg van 's levens wisselingen
Gij zijt het die het wakker denken wekt
Waar het verdroomt in tijdelijke dingen.

In 't stil paleis op hooge heuvelklingen
Daar webt geen dauw die lage dalen dekt
En wein'ge zijn 't die langs die transen gingen
Ver van de luwt' die door de bosschen trekt.

Men ziet heel hoog de stille gletscherbogen
Waardoor de maan haar koelen glimlach straalt
En 't stille meer dat spiegelt onbewogen
Die reine pracht in sterrelicht verdwaald,
Maar alle rusten nu met moede oogen
En dag brengt wolk die op de toppen daalt

[p. 235]

Beethoven.

Voor Aat en Tine.

Wij denken na uw wondere gedachten
Waarmee gij tot de ware menschen spreekt
Gij zingt maar niet een liedje dat daar leekt
Als 'n hupp'lend beekje tusschen mossenvachten,

Gij zijt het niet die bleeke droomen kweekt
Die 'n nachtzang in een zomerbosch laat smachten,
Maar 't is of uit uw schoon de goden lachten
Het is of bij uw spraak het harte breekt.

De menschen komen feestend u eens hooren
Het is zoo mooi, zulk' vurige muziek
En aan hun leden voelen ze eens de sporen,
Maar boven hunne hoofden klapt uw wiek
En in maar enk'le kan uw denken gloren
Dien eens beleefden 't schoon uit smart geboren.

[p. 236]

Afscheid.

Ach, wat is afscheid als uw beeld blijft leven
Een wond're poort waardoor mijn peinzen gaat,
Want 'k zie al ver het licht, de zon die staat
In schooner glans en wijder stralen beven,

Als 't weerzien ons na 't scheiden is gegeven
En als de ziel de zoete mijmer raadt
Bij 't stil verlang dat in een zoete daad
Van blik en woord iets diepers weer zal geven.

Nu is uw zijn in 't licht dat op den dag
Met blanke zegening het al doet stralen,
Nu schijnt uw beeld in 't schoone dat ik zag
Nadat gij gingt, bij toover, telken male.
En als ik weer 't geluk hoor in uw lach
Dan zal ik al die wonderen verhalen.