De Tijdspiegel. Jaargang 70

[p. 141]

Gedichten.
Annie Salomons.

Wreede liefde.

En om de moeheid van de looden jaren
Leunde ik mijn voorhoofd luistrend aan uw hart,
Uw handen zochten streelend door mijn haren,
En in die uren, die als droomen waren,
Hebben wij stil een nieuw geluk gemard.

Toen hebt ge met een lach uw mond gebogen
Naar mijner lippen smartelijke wond;
Ik ried de vlammen uwer pralende oogen,
Die als een hitte langs mijn leden togen,
Totdat hun wil mijn weiflend weigren vond.

En in dien blik herleefden schuwe schimmen
Van nooit verzoende, wreede erinnering.
Een somber leger, zag ik aan de kimmen
De stoet der snel-versmade zustern grimmen,
En schreiend vluchtte ik uw betoovering.

[p. 142]

II.

 

Ja, mijn wil is gebroken. Ik sta voor uw poort

 

Als een smeekeling needrig, met loshangend haar,

 

En mijn schroom vreest de fluistrende klank van een woord.

 

Ik sta onbeweeglijk, en wacht u maar.

 

 

 

De maanden vergingen in smartlijken strijd

 

Tusschen hijgend verlangen en weigrenden trots,

 

Om de weelde uwer lippen onleschbaarheid,

 

Om den smaad van uw spot, die mij wondde als een knots.

 

 

 

En de maanden vergingen.... Met groeiende kracht

 

Vond mij iederen ochtend dezelfde droom,

 

Die de uren doorzong; en met mindrende macht

 

Streed mijn hoonende fierheid. Toen brak als een stroom,

 

 

 

In een nacht, dat de maan aan mijn hoofdeinde stond,

 

De verzekerdheid door, dat 'k u niet kón weerstaan;

 

En bevrijdend ontsteeg 't aan mijn juublenden mond:

 

Ik móet aan zijn liefde ten onder gaan.

 

 

 

O, ik kwám niet, omdat ik u nu vertrouw,

 

En niet, omdat mij de liefde verblindt

 

Tot den waan, dat uw wezen gewijzigd zijn zou.

 

Maar ik sta voor uw poort als een hunkerend kind,

 

Dat de schaamte voorvoelt om haar schande en berouw,

 

En dat toch de kracht tot ontkomen niet vindt.

[p. 143]

III.

 

Wij, die elkaar in droomen minden,

 

Buiten den dwang van ruimte en tijd,

 

Hoe zullen wij bevreed'ging vinden

 

In deze arme werklijkheid?

 

 

 

Uw hoofd, in mijnen arm gedoken,

 

Lijkt als een vrucht zoo broos en klein;

 

Gij houdt uw oogen vroom geloken;

 

Kan daar mijn hééle wereld zijn?

 

 

 

Er ligt een trots van troostend weten

 

In uwer handen vasten druk.

 

Maanden van hunkring, fel verbeten,

 

Heeft rustloos mij de drang bezeten

 

Naar dit onmogelijk geluk.

 

 

 

Maar, bang en blij tot u gekomen,

 

Zooals een kind naar 't eerste feest,

 

Lijkt liefde's liefste mij ontnomen:

 

Gij maakt een eind aan al mijn droomen....

 

Ik ben nog nooit zóó arm geweest.