De Tijdspiegel. Jaargang 70

[p. 89]

Levenswoorden.

Het pessimisme kan het symptoom zijn van een ziekelijke prikkeling van het zedelijk gevoel; het optimisme drukt tè dikwijls een zekere apathie uit, een verdooving van alle zedelijk gevoel.

Guyau.

Er bestaat een zeker genot, dat om zoo te zeggen na elke verrichte handeling ophoudt, dat voorbijgaat zonder het minste spoor in de herinnering achter te laten en dat toch bij uitstek fundamenteel is: dat is het genot van te handelen.

Guyau.

Moreel zoowel als physiek is hij de meerdere, die aan het fijnst gevoel den sterksten wil paart.

Guyau.

Handel op die wijze, dat uw stelregel tot wet gemaakt zou kunnen worden.

Kant.

Vergeten? Vergeten? Wie kan vergeten, wat hij deed... misdeed? Ons binnenste gelijkt een dier oude handschriften, waar onder het zichtbaar schrift een ander, onzichtbaar, verborgen is. Wij... ieder zal eenmaal het geleefde leven zien, beschenen door het schelle licht der waarheid. Voor ieder komt het uur, dat zijn ziel in diepe eenzaamheid zich zelven richten zal.

Hooijer.

Met eens menschen gevoel staat het wonderlijk geschapen. De waarde van het goud, het gebruik er van te maken, hangt af van de alliage in de specie versmolten. Er is een gevoel, dat neerslaat op den bodem van het hart, door eigen zwaarte naar de diepte getrokken. Gewetensnauwgezetheid, zwaar metaal van beginsel, huwt er zich aan en smelt er mee samen.

[p. 90]

Dat geeft een hard, massief en klinkend metaal, gangbaar aan elke bank, bruikbaar tot elken koop en ruil in het leven.

Maar er is ook een gevoel, dat fladdert als bladgoud en omhoog dwarrelt, waar het, weldra met het tin der verbeelding versmolten, een munt oplevert die blinkt, straalt, flonkert, lust voor het oog maar licht voor de hand; aan de toonbank van het leven heeft het geen koers.

Hooijer.

Verscheiden godsdiensten zijn aan prachtige mausolea gelijk; wanneer men die graven opent, vindt men niets, zij zijn ledig, maar hun schoonheid alleen is reeds voldoende om ze te rechtvaardigen en voorbijgaande buigt men voor hen.

Guyau.

Tegenover de ontwikkeling staat het teniet gaan. Als er eenmaal volkomen harmonie zal zijn, zullen storende krachten optreden. Er is dus afwisseling van ontstaan en vergaan; het wereldworden geschiedt rhytmisch.

Spencer.

Dit leven is een wonderlijk bont laken. Elken steek weef ik zelf; den draad houd ik in mijn hand, maar een enkele fout, die nooit hersteld kan worden, bederft onverbiddellijk het kostbaar doek.

Borger.

Ik geloof, dat ik bij ernstig, energisch willen met mijn verstand en kracht mijn plichten vervullen en mij tot een zedelijke persoonlijkheid kan bekwamen en ook daardoor de bestemming van mijn leven beter kan bereiken.

Unold.