De Tijdspiegel. Jaargang 70

[p. 56]

Storm.
Elise Soer.

Met bonzende schreden gaat de wind
In reuzenvaart, langs 't eenzaam strand;
De branding bruist; door storm gezweept,
Beklimt de zee het lage land.

Grauwzwarte wolken pakken saam
In 't kwijnend licht; mat zongeglim,
Bleek solfer gloort als verre brand,
Als doovend vuur aan westerkim.

Veel witte meeuwen fladderen wild,
Nu hoog dan laag, nu hier dan daar;
Zij schreeuwen in het stormgeloei,
Doordringend schel... Prophetenmaar!

Wild, hevig hijgend holt d'orkaan
In dollen ren naar 't deinzend duin,
En tiert en brult, en zweept de zee
Tot bergen op, om Hollands tuin.

De duinen weren 't woest geweld
Van zee en storm, met stille kracht;
Wie van hen sneeft, slaakt kreet noch zucht,
Valt waar hij stond, als Sparta's wacht.

[p. 57]

 

Maar dieper bijt het golvenheir

 

Zich vast in 't weeke oeverzand;

 

Als slangen kronkelend om hun prooi:

 

Het stervend duin, 't verstikte strand....

 

 

 

Op vale vleugelen daalt de nacht....

 

't Is of de storm nog woester gilt,

 

De zee nog feller 't duin bespringt,

 

En heel de kust in doodstuip trilt.

 

 

 

Een bajert schijnt èn aarde èn zee....

 

Maar eindlijk 't oude scheppingswoord

 

Uit grauwe, verre heemlen klinkt,

 

Als weer een nieuwe morgen gloort.

 

 

 

Een morgen, die 't ontstelde strand,

 

Het zwaar gewonde duin belicht,

 

Met vreemden glans, zooals een lach

 

Van weemoed, op het bleek gezicht

 

 

 

Eens stervende.... Tot met majesteit,

 

De volle dag verschijnt op aard;

 

De dag, die smart en dood verwint,

 

De engel met het vlammend zwaard.

 

 

 

Zijn blik gebiedt.... De storm deinst af

 

Langs 't maatloos ruim. Met diep ontzag

 

Begroeten hemel, aarde en zee

 

Den eersten schoonen lentedag.