De Tijdspiegel. Jaargang 70

[p. 347]

Gedichten.
A. Zelling.

Kommervolle nacht.

Mij bangt... dat ik 't geluid
Van 't Hooge niet steeds hooren mag,
Verdwaald en ziek, der wanhoop buit,
Blind rondtast elken levensdag
Aan luister vreemd, verscheurd van smart...
O nacht, drup vrede mij op 't hart.

Mijn bidden stijgt niet op ten hooge,
De wil schiet in zijn kracht tekort,
In twijfel ligt de moed gebogen,
De bloesem mijner ziel verdort.
O, help mij, leidgeest, breng mij rust
Den vredesdauw, die matheid kust.

Den ganschen dag, die met den avond deelt
Eenzelfden schijn op vale, koude dingen,
Zoek ik naar iets, naar iets dat heelt
Gescherfd geloof van 't vreugdig zingen
In jonge dagen, door liefde hoog geheiligd -
Wien dat ontvalt gaat eeuwig onbeveiligd.

[p. 348]

 

Moet ik mijn pelgrimstochten staken

 

Nu 't oor werd doof en 't oog is blind getuurd?

 

Moest niet de geest ook over krochten waken

 

Waarin de ziel zoo felle pijn verduurt?

 

Kan ik dan nòg aan u, mijn genius, gelooven?

 

En toch - ik mòet - o, help mij - weer naar boven.

 

 

 

Ja, 't is mij eens aanzegd in stille wanhoopsuren:

 

‘Gij kleingeloovig mensch, waant u toch niet alleen!

 

Wij waren rond uw ziel - richt dan geen muren

 

Van redeloos verdriet, van nutteloos geween:

 

Wij zijn bij u, tot troost en hulp bereid

 

Sta òp! van schuldenlast bevrijd.’

 

 

 

Heeft dan mijn hart zoo steenverstarden bodem,

 

Dat levenszaad als dit er geenen wortel schiet?

 

Breek door toch, zon, juich ook tot mij de oden,

 

Die gij voor anderen zingt, maar nooit in mijn verdriet.

 

Ik sta alleen - alleen in ongeloof,

 

Voor sterren blind, voor inspraak stom en doof...

[p. 349]

Hemelsche macht.

Niet aldus geklaagd

Niet aldus gekreten

Wat voor 't oog vervaagt

Sloeg onrust uit den Keten,

Dien Scheppershand drie-eenig wond.
In stil bezinnen voelt de mensch
Zich aan den Oergeest hecht verknocht
En heilbegeerig drijft zijn wensch
Naar Hem, die 't Heelal samenvlocht
Tot êên-zijn met Wie 't Al bestond.

Al wat beneden

Derft den vrede,

Lijdt aan verleden

Onzinnige smart.

Richt hóóg uw bede

Tijg uit de steden,

Onzaalge reeden,

Waar ge nog mart.

Vrees dan geen zeeën,

Draag alle weeën,

Zoek in de starren

- En niet bij menschen -

Wat zij u ontwarren,

Verhoort alle wenschen,

Geeft u Gods zegen

Op duistere wegen.

Doch om dit te lezen

Moet gij eerst wezen

Rein van gemoed.

Wil dan dit weten

G' uw zonde moet vergeten

'Lijk uw Vader dat doet.

Want in genade leven

Is: zelfvergeven.