De Tijdspiegel. Jaargang 70

[p. 341]

Waarom?
H. ten Oever.

Waarom, o God, dien 'k somtijds voel
In liefde en schoonheid, in 't harmonisch
Deinen mijner ziel op rhythmus van gedachten
En gevoelens dièr ziel, waarin de mijne
Zich gaarn verliest - waarom toch is mijn hart
Zoo diep doorsneden door de voren van den twijfel?
Waarom trilt elke vezel pijnlijk bij 't ontleden
Van wat, spontaan genoten, worden zou
Tot hoogste zins- en zielsverrukking beide,
Waar 't leed des levens schuw voor weg zou krimpen
In valen schemernacht, waaruit het zich verhief?

Waarom toch schijnt uw licht zoo zelden klaar
En onbewogen in het brandpunt van mijn denken,
Maar siddert meest, of kille, grille nachtwind
Er langs zijn adem stuwt, zoodat de schimmen
Van mijn gedachten spookachtig op den wand
Mijns harten roeren in lugubren schijn?
Waarom wordt liefde - angst? Waarom wordt schoonheid - pijn?
Waarom wordt 't stralende mysterie van Uwe levenskracht
En levensvolheid, die 't heelal doordringen,
Zoo bleek in mij, als 't morgenlicht in grauwen herfstdag,
Wen de zon haar rouw uitviert in kille kamer, zwaar
Behangen van loodgrijs floers in starre plooi?

[p. 342]

 

Waarom, waarom? Roept dan mijn ziel niet staâg

 

Uit diepten van verlangen naar Uw heil,

 

Uw wondren glans, dat die de binnenkaam'ren

 

Van mijnen geest zacht kleuren met het morgenrood

 

Van 't zoet begrijpen van Uw diepste wezen?

 

 

 

En ik begrijp nòg niet - nòg niet! Als dieren, fel op roof,

 

Zoo werpen, ach, hoe vaak, de wreedste twijfelingen

 

Zich plots op 't zielebeeld, dat liefde en schoonheid schiep....

 

En in de worstling gaat mijn zielekracht verloren,

 

En vlucht, het schoon gelaat van felle smart verwrongen,

 

't Geluk - en laat mijn droeve ziel alleen en ledig daar!