De Tijdspiegel. Jaargang 70

[p. 248]

Aywaille.
J. Greshoff.

I.

Waar ik mij wend
Heb ik erkend
Eén bedoelen:
In àl het wilde
En ongestilde
In al het woelen.
En niet één ster
Is mij nog ver
Aan den hemel
En niet één beemd
Mij nog vreemd
Onder 't lichte gewemel
Van den dag
Van den lach
Onzer jeugdige aarde.

En geen beest
Of mijn geest
Ziet er iets van zich zelven;
Van mijn ras
Is 't gewas,
Dat gemaaid staat op schelven
Of dat groeit, dat bloeit
Op de donkere aarde.

Wat ben ik,
Dat ik wik,
Dat ik dwaas ben van daden?
Laat ik stil
Zijn van wil
Om het Diepste te raden

[p. 249]

 

Laat mijn oog

 

Aan den boog

 

Van het uitspansel lezen

 

Wat tot nu,

 

Bleek en schuw,

 

Mij verborgen wou wezen:

 

Teeken dat

 

Duidt het pad

 

Tot het hart van mijn aarde, mijn aarde.

 

 

 

Van mijn wensch

 

Is elk mensch

 

De gelijke behoeder

 

En voortaan

 

Zal ik gaan

 

Slechts als broeder naast broeder

 

Door de kleur

 

En den geur

 

Van de nu òpene aarde.

 

 

 

'k Heb geleerd

 

Dat vermeerd

 

Slechts mijn goed wordt door géven.

 

En ik vind

 

In 't bemind

 

Landschap mij zelf terug en mijn leven;

 

Maar verreind

 

Als een stroom die de zee heeft gewonnen...

 

En o neen

 

Nu zijn één

 

Monding en de hooge bronnen:

 

Alles is

 

Nu gewis

 

In den diepen schoot zoo veilig der aarde.

[p. 250]

II.

De lauwe stad, die ik nog nauw ontvlood,
Ligt achter mij vaag en verlaten
En mijn verlangens als een volle vloot
Ontzeilen de open havengaten...

Hier ben ik veilig thuis, gelijk een kind
In 't huis der ouders, hièr op 't land.
Ik weet dat ik dit immer heb bemind
Meer dan der steden donkren brand.

Nu slaap ik in bij keer en tegen-keer
Van lente-zieke nachtegalen,
Die uit hun dichte haag over en weer,
Elkaar beroepe' in eendre talen.

Wanneer ik 's morgens vroeg en sterk ontwaak.
Dan is mijn kamer vòl met licht,
Al wat ik om mij zie, betast en raak
Draagt weer-gloed van mijn blìj gezicht...

Ik ben niet angstig in mijn eenzaamheid
En in de stilte niet verlaten,
Omdat ik wéét, hoe ieder ding bereid
Is om met mij van U te praten...

[p. 251]

III.

Op den snellen wielslag doorsnijd ik den nacht.
Twee veedren van gesuis trillen langs mijne ooren.
Het vriest. Koel mijn gezicht. Een zacht
Prikklend tintlen in mijne handen.
Mijn licht breekt met een kartelige snede
Een vagen vorm in 't vaste duister
Dat alom is, van voren, achter en beneden...
Bóven de vele sterren in hun hoogen luister...
Waarheen de tocht?
Van waar ben ik door den nacht heen gekomen...?
Recht de weg? Of is daarginds een bocht?
Blijf ik op 't vlakke land of rijd ik straks weer onder boomen?
Ik ben gekomen
Uit de duisternis
En ga het duister tegen.
Bóven de sterren, hel-licht en gewìs
En dan mijn zwakke schijnsel op de wegen;
Maar ik ben onbevreesd en vol van kracht
Ik houd van den kouden wind langs mijn wangen.
En op mijn snellen wielslag doorsnijd ik den nacht
Sterk in het heden en zonder verlangen
Naar verre en vage en onbekende dingen:
Heb een doel, maar ongeweten.
Vreugd is me de tocht óm den tocht; suizelend zingen
Van wind aan mijn ooren: vergeten
Ben ik al het noodeloos gedane
Al het dwaze, het vooze, het ijdele en leege,
Gezuiverd van wenschen en tranen.
En versmeten is alles onzuiver verkregen.
Wèrken in het duister, in het duister en koude
Getijden des winters, maar met een warm hart
En snel-schietend bloed,
Met lichtenden moed
Volgehouden
En alle wilde of stille werkingen-tégen getart.
Gereden vooruít. Zonder omzien of rusten
Omvèr alle dingen die de wegen versperren,
Kijkend vooruìt in het donker zonder kusten
En alleen - zoo nu en dan - een blik naar de sterren.