De Tijdspiegel. Jaargang 70

[p. 140]

De laatste duisternis.
J. Greshoff.

Ginds ligt de stad... de weeke vloer der weiden
Waarop zijn voet niet schendend schrijden mag
Houdt den tevreden droomer ver gescheiden
En vrij van haar bekorend wreed gezag.

De brokkellijn der daken bij 't verglijden,
Beschroomd en aarzlend, van den veegen dag,
Smelt en vloeit uit in schemers teeder breiden:
Als 't woord dat òpgaat in een stillen lach.

Ginds ligt de stad... hij kent de vele straten
Die alle leiden tot haar ziedend hart
Maar hoe hij zocht, hij vond slechts de eigen smart.

En hij gevoelde zich mèt die verlaten:
Getergde balling in een naakt gebied;
En méérder van het Leven zag hij niet...

[p. 141]

 

En toen de zon ter middag-hoogte brandde

 

De velden huiverden in 't hongrig goud

 

En 't rijpend veldwas golfde naar de stranden

 

Der strakke einders, waar de lucht weer blauwt,

 

 

 

Verscheen waar 't bosch op schaduw-hallen bouwt

 

Op-lichtend tegen 't donker - in de handen

 

Wat bloeiend onkruid - de eerste vrouw en schouwt

 

En glimlacht óver al de pracht der landen.

 

 

 

Hij zag haar eenzaam wandlen met wat bloemen

 

En in haar glimlach las hij een verdriet

 

Dat zich met vele namen nìet laat noemen:

 

 

 

Een vage smart om smartelijkst niet-vinden

 

Na zoeken verder dan het aardsch verschiet

 

En hóóger dan de vrije vlucht der winden...

[p. 142]

 

‘Zij is aan mij verwant méér dan een zuster

 

Zij is de spiegel, waar ik 't eigen leed

 

Weerkaatst zie, maar dan schooner en geruster

 

En zwaarder van aangezicht en kleed.’

 

 

 

Hij voelde 't klaren in zich steeds bewuster

 

En zocht het beeld weer dat hem huiveren deed.

 

Zij stond... en lachte over 't land... wie bluscht er

 

Begeerte als 't vuur, maar snèller en zóó heet.

 

 

 

Hij zocht de koele schaduw van haar glimlach.

 

De eerste rustplaats voor zijn mat gedroom

 

Zich vleien dorst van jachtende angst bevrijd...

 

 

 

Zoo werd het laat... hij zag hoe òm de kim lag,

 

Dalend, een glanzig-purpren hemelzoom...

 

En hooger beidde schemering haar tijd...

[p. 143]

 

Hij trok van stad naar dorp, van dorp naar stad,

 

Hij voelde làngs zich de seizoenen gaan:

 

Zon-dagen en de nachten vòl van maan

 

Beroerden hem niet op zijn eenzaam pad.

 

 

 

De boomen bloeiend, boomen met een schat

 

Van rijpend ooft en velden groetend graan,

 

De schrille winterboomen of een laan

 

Die bevend lijkt van 't schietend-jonge blad:

 

 

 

Al wat de zwaar-rijke aarde bieden mocht

 

Ging hij gehaast voorbij in arren moed

 

En vloekte 't smalend, wijl hij dàt niet zocht.

 

 

 

En wijl hij wat hij zocht niet vond...

 

Zoo blééf zijn vage smart, tè teer behoed,

 

Een bittre band, die aan zijn droom hem bond.