|
| |
| |
| |
Twee tafereelen.
Frank Gericke.
Randschrift.
(Pred. I, vs. 1 vv).
IJdelheid der ijdelheden,
Damp het heden en 't verleden,
Komt de zon in 't oosten rijzen,
Klimmend langs heur baan -
Zie ze laag in 't westen dijze' en
'T water stuwt in duizend stroomen
Zeewaart uit van 't land -
Eindloos eendre golven komen
De aarde, keerend door de kringen,
'T wisslend lot der stervelingen
Ooge' en ooren, ziel en zinnen
Peile' en speuren, en gewinnen
| |
| |
| |
I.
Icarus.
Een vogel schoot in 't licht, en ver, ten groenen beemde
Die daalde en deinzend vlood,
Sloeg hij de schaduw uit van zijne vlucht, de vreemde
Zooals in 't blekkend zog van hette-omzogen luchten,
Wen 't vleugelvlies ontvonkt,
Met nijdige begeerte en nijvere geruchten
De hommel draaft en ronkt,
Zoo raasde, in roerlooze ijlte, op de uitgespannen zwingen,
En koener lijf en geest door de ongemeten kringen,
En straalde de eevne zee ter reiling reeder open,
In kille onkreukbaarheid, de wolkezeilen loopen
En 's arends aandacht gleed,
Zoo week, voor 't wikkend oog, de onwrikbare einder henen, -
Als, duizel-ver, om 't vlak,
Een wankle oneindigheid ontzet kwam overlenen,
En kraakte, en stortte, en brak.
| |
| |
| |
II.
Sindbad.
‘Ter wijkende avondure omweve' u peze' en aren,
O Vader, vrede en rust!’ -
‘Befloerse, kind, dit leed de prilheid uwer jaren,
Dat hope en leven bluscht:
De kiel doorkliefde 't sop, ter reede zwaarbeladen
Als rilde in 't morgenlicht de omroosde dageraden
Verspreidden weelde en won.
Een versche rijkdom, sluw ter nieuwe reê gezonderd,
Vergleed om d'even kring...
En te elker haven wies tot tien- en twaalfmaal honderd
Bestendigd, zwervensmoê, ter laatste en vaste haven,
Vervulde onzetbre vracht,
In d' arbeid, zwaar en noest, van duizend eedle slaven
Heur ijdle en weidsche pracht...
Kon hope dan der vreugd heur veêrkracht niet bewaren
Nu de ure is uitgebluscht?
Eilaas, zie de avondvreê verslinden peze' en aren,
Verzeend bij peis en rust!’
| |
| |
| |
Tot de zangen der liefde.
I.
In de ooren uw kirrend gekwetter
- Die me een gif ter herinnering zijt! -
Zoo beuk ik mijn vuisten te pletter
Aan den grijnzenden mom van den tijd!
En kondt ge de schatering dragen,
Noch de kentlende koepeling, kind,
Van den daluwen schat mijner dagen
Dien te pril uw boezem bemint,
Onder tochtloozen toog mijner oogen
Zult verzengend ge in zonde vergaan,
Verkrimpen, bespot en bespogen,
In 't venijn van d'ontgoochelden waan.
Maar de kolkende orkaan, om de landen
En den nacht van mijn gruwende smart,
Ontketent mijn koperen schande
Tot een terende vlam in mijn hart. -
Vergeluwt de geest tot de letter,
Staat de hemel ontluisterd en wijd -
Zoo beuk ik mijn vuisten te pletter
Aan den grijnzenden mom van den tijd.
| |
| |
II.
Verzonke' in zonde en schuld ter peluw mijner schande,
Doorknaagd van duldelooze pijn,
En zoude ik 't voorhoofd voege' in 't hankren uwer handen
Noch u een reede minnaar zijn.
Ten stijven monde staâg den steek der bijtende assche,
Dier bittre en veege vruchten beet,
Die onder Godes doem in 't dorre sintel wassen
Van 't eeuwig on-doorleden leed,
En kònde ik u mijn hope, en kònde ik u mijn leven,
En kònde ik in uw barren nood
Ten trooste u d'eigen smart aan d'eigen boezem geven
Daar gij me uw schaamte en schoonheid boodt...
Een minnaresse gij! Hoe zoudt, van allen luister
Den bevende' oogenblik ontdaan,
O nooit te ontbinden boei, ge in eeuwigheid den kluister
Me om bandelooze borste slaan:
Ge en hebt, o nooit verzade, u de verterende uren,
Me 't merg vervretende als venijn,
Daar, bloode, ik uwe min in deemoed wou verduren
En, liefdeloos, ter liefde u zijn,
Ge en hebt ze, als een simoen, verbijsterend, uwe oogen
Met bijtend zand voorbij zien gaan,
Daar ze allen aâm verdorre' en alle tong verdrogen -
Het hoofd verdòke' in uwen waan! -
| |
| |
Ai zie me in deemoed voor uw blindheid neergebogen;
Zoo hebt ge uw heilge taak ontvaân,
En woudt me zonder smaad en zonder mededoogen
Dees zuiverende wonde slaan:
Ik danke u, danke u voor dees strijd en wrange pijnen,
Voor 't bittre en balsemde leed
Dat eigenwilligheid en overmoed verdwijnen
En 't koortsig hart genezen deed.
Zij in den blinden loop en wisseling der tijden
Bij 't driftig woelen van 't gemoed,
Dees stond een bake die mijn wreevlig hart in strijden
Voor wederspannigheid behoed'.
O Barre vreugde, o leed, zoo wende ik ùwe wegen
Deze ongewisse schreden toe;
Strekke ùwe roede mij ten staf en stâgen zegen,
O Liefde, wreedheid teêr en vroê!
| |
| |
| |
Dank.
Ge en speurt de prille lentereuken?
Ge en let hoe 't looverwiekje aan 't kreuken
Zich traag aan 't peultje wil ontwinden
Om tot de vreugde ruim te vinden
Die roerloos in azuren pracht
Alover de open eerde lacht?
Hoe zult dan, ijlende aan den blauwen,
Ge 't vedertje in zijn vlucht aanschouwen,
Hoe zult ge 't waterstroompje aan 't stroelen
Den fulpen weidezoom bespoelen
En de ongemolken zwaarte zien
Van 't vee bij 't faazlende avondvliên?
Of ook, mijn lief, door golvende aren
Het zomerwindje aan 't spelevaren
En 't krekeltje aan het kriepen hooren
In 't zinderende zonnekoren,
Of 't steunen, plooiende onder 't wicht,
Van d'appelaar in 't najaarslicht?
Daar storeloos door 't sterrestralen
De fonklende uren ademhalen
En zult ge' de ongeweten vrede
Zien zijge' om uwe legerstede,
Noch te uwen trooste de even maan
Met hankrende oogen gadeslaan.
En toch omwelve' u, wakensmoede,
Ter eindlijke ure zorg en hoede;
Bij 't koortsig kreune' in 't zonnezengen
Zal 't wolkje u, ruizlende, adem brengen;
Belommert u ook 't loover niet
De barre veste van 't verdriet?
Ge en kunt uw brood in deemoed eten
En de eerde-ontwassen oogst vergeten,
Noch zonder heugnis priller gaven
Uw mond met melk en appels laven...
Doch zie hoe 't licht ten einder raakt;
Eilieve kom dan, de avond naakt.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd