De Tijdspiegel. Jaargang 69

[p. 251]

Sonnetten.
J.J. de Stoppelaar.

I.
De paden.

Dit is 't geheimvol punt vanwaar de paden
Hun zwijgen vreemd, maar open uit doen gaan.
Hier staan de boomen: de verbeelde daden:
Gegroeid uit zaad van eeuwig voortbestaan.

En deed de tijd ook de enkle stammen schade,
Geen barre storm kon 't trotsch geheel verslaan:
Uit ouden groei ontwaakten nieuwe zaden
En nieuw geboomt rees langs verlegde paân.

En ik sta stil in d' oorsprong van de wegen,
En, luisterend naar ieders ver geheim,
Houd ik mijn aangezicht hun zwijgen tegen.

En 't is opeens of ik, als rijm na rijm,
Verstormde vogels: namen uit mijn droomen,
Voor ééne hooge vlucht tezaam hoor komen.

[p. 252]

II.
Nacht.

Wél is het nacht: de wolken hangen laag
En in die duisternis geen lichtend wak,
Ach, dan alleen maar héél ver en heel vaag
Alsof een stroom zijn lichte golven brak.

Wèl is het nacht: en moeizaam kreunt een vlaag
Om al de daken naar mijn donker dak,
En brengt en neemt een wijd-verdwaald geklaag
Van vogels mee, maar alles is té zwak.

En wordt weer stil: de wind was veel te moe
Om tot den storm te stijgen, zelfs geen bui
Rukte zijn roffel naar mijn venster toe.

Dan breekt opeens door de verhulde lucht
Een snelle straal en schimt langs 's hemels pui
Of achter wolken 't verre weerlicht vlucht.

[p. 253]

III.
Herfst.

Mij voert een droom door 't avondlijke hout:
Mijn rijwielbanden zoeken zich het pad
En ritslen staâg met het gebronsde goud
Van 't eerste rijkgestrooide najaarsblad.

Ruwschorsige eiken doen verweerd en oud
Naast het fluweel der beuken in het bad
Van heel teer, heel groen licht. De stilte vouwt
Haar handen open en vergééft haar schat.

Dan donkert alles en het bosch wordt zwart.
En dan opeens weet ik mijn droom voorbij
En pijn en spijt wekken een brànd van tranen...

Ik vlucht, ik vlucht! Het is mij of mijn hart
Zal breken en ik schreeuw; want achter mij
Voel ik de wanhoop der verlaten lanen.