De Tijdspiegel. Jaargang 69

[p. 243]

Gedichten.
Ariette van der Stok.

Legende.

De starre klippen staan stom in 't gloeien van vallenden avond
En aan hun voet ruischt het lied van de eeuwig wisslende golven
Beukend met woesten wil, om telkens weer angstig te wijken
Fluistrend in 't meevloeiend zand en 't ritslen der blank-ronde kiezels.
De avondwind suist er van vèr in een langen zucht langs de heuvels
En vertelt van een reus, die, bloedend uit purperen wonde
Stromplen kwam over de hei en de vale verten deed galmen
Van zijn stervende klacht en zich neerlegde hoog op de klippen
Om er te sterven, dáár - waar zijn brekende blík zocht de verten -
Blauw als de hemel omhoog en blauwend tot wazigen einder.
En traag drupte het bloed en vloot als een band langs de rotsen
Purprend het grauw-bleeke steen, tot het eindelijk vloeid' in de diepten
Die dan opbloeiden fel, als 'n wonder van purperen bloesem.

- En de rotsen staan star en de zeewind zucht langs de heuvels
Zingend vergeten sprook, waar het doode bloed kleurt de klippen.
En aan hun voet ruischt het lied van de eeuwig-wisselnde golven
Blauw als de hemel omhoog en blauw tot den wazigen einder.

[p. 244]

Zomer-akker.

De rulle klonten bonzen, staag in klop
Van steenen tegen glanzge spaden aan,
Waarover, werkgebukt, de lijven staan
Met zonblank haar op rooden zweetenskop.

En schop na schopstoot tilt omhoog het kruid
Van taaie wortels, klemmend om het steen,
Daar - plotsling - door de zon-stille akkers heen
Galmt en weêrgalmt van vèr een treinenfluit.

Stijf recht er een den rug en met de hand
Sluit hij voor 't kijken àf het blanke licht
De oogen - spleet getrokken in 't heet gezicht
Staren den trein na door het zonnig land. -

[p. 245]

Avond.

- In die schemerstemming kwam het weèr:
't Vertrouwen - toen de bloemegeur een eigen
Zuivere stem kreeg, in het wijde zwijgen
Dat d'avond spreidt over zijn verten neer. -

En 'k voelde d'avond als een blauwend meer
Waarover ranke jonge boomen nijgen
- 't Weerspieglen schijnt dan zelf een ziel te krijgen,
Die buigt zich uit de sombre schad'wen neer.

Wat zwak gerucht van ver kwam er nog deinen
Verstervend in den geuren-stillen nacht
- 'k Zat roerloos - 'k voelde 't schromen om mij kwijnen
Dat 'k als een kerker om mijn denken dacht.

- In stille hoorde ik naar mijn ziel die sprak
Wijl 't zwijge' alom de ijle stilte brak.

[p. 246]

Ruïne.

Op 'n heuveltop rijst d'oude kloosterkerk
- De eens geprezen pracht van pijlerbouw
Ligt half-verpuind en alles dof en grauw
Wat daar nog bleef van 't langzaam slopingswerk.

Waar eens de voetstap opklonk langs de muren
Dempt elk geluid nu 't zachte groene mos.
Rondom rankt klimop af, in weelgen bos.
Zoet-lachend staat 'n Mariabeeld te turen.

Nog schuilt een kleur in 't plooien van haar kleed
Dat golft omlaag langs 't kindeke in haar armen
Glimlachend ziet ze neêr - in stil erbarmen
Als eene, die van menschensmarten wéét -

Verlaten bleef alleen dit beeld hier staan
Toen 't vroom gezang der knapen niet meer klonk
Toen elders men der Maagd gebeden schonk
En 't wijlend waas van wierook was gegaan...

't Gewelf verging - blauw buigt de zomerhemel
Zich welvend neer als dak der pijlergang
In 't open ruim schalt neer een vogelzang -
En 't grijze puin glanst in den zonnewemel. -