De Tijdspiegel. Jaargang 69

[p. 64]

Twee figuren.
J. Greshoff.

De landlooper.

't Gepantserd hart, dat aan al snelle slagen
Een wil en weerstand lachend bieden kon,
Mocht 't dreunen van den hamer niet verdragen
Waarmee dit jaar zijn aanvallen begon.

De machtige arm die zooveel zeekre sloten
Gesmeed heeft uit het stil en lenig staal,
Is krachtloos neergezonken in een groote
Onmacht van vaag en martelend gedraal.

De drieste oogen die de hoogte maten,
Die de aarde en de sterren bindt en scheidt,
Zijn nu, van alle macht en moed verlaten,
Gedoke' in schaamvolle geslotenheid.

Al wat ik ooit beheerschte en heb bezeten,
Ligt achtloos weggeworpen als een vod.
De weefsels zijn in rafelen gereten,
De tooi van bloemen is vervuild en rot.

En al de bladen, zorgelijk beschreven
Met woorden die ik eenmaal heb bemind,
Zijn door mijn wanhoop prijs gegeven
Aan 't hoonend spelen van den lauwen wind.

[p. 65]

 

Ik ben beroofd van al die trouwe namen,

 

Waarmede ik 's levens dingen aan mij bind.

 

En elke daad wordt mij opnieuw beschamen,

 

Zoolang 'k in géén mij zelve' herken en vind.

 

 

 

Nu sta ik als een bedelende schooier,

 

Die beter jare' en dagen heeft gekend.

 

Gelijk een alles-spillende vergooier,

 

Die weet dat zich 't getijde heeft gewend.

 

 

 

Wat moet ik nu?... alweer opnieuw beginnen

 

Met buit te zaamlen voor een nìeuwen schat,

 

Of, zwervend, maar eenvoudigweg beminnen

 

Al wat de dag mij tegenzendt op 't pad?

 

 

 

Moet ik hier blijven treuren in mijn woning

 

Om mijn te vroeg verloren zekerheid,

 

Gebogen als een uitgestoten koning,

 

Gebannen uit zijn rijk en uit zijn tijd?

 

 

 

Moet ik mij krommen als een overwonnen

 

Gehoonde maarschalk na een zwaren tocht,

 

Die, glorierijk en daverend begonnen,

 

Niet dan in smaad en schande einden mocht?

 

 

 

Of - zal ik uitgaan en op nieuwe wegen

 

Niet zoeken naar wat mij verloren ging,

 

Maar zijn in elk getijde, in zon en regen,

 

Een kind, een jonge plant, een groeiend ding?

 

 

 

Ik wil de warme aarde voelen trillen

 

Onder mijn lijf, wanneer ik moe gegaan

 

Een slaapplaats heb gevonden in den stillen

 

En bleeken luchtkring van een schuwe maan.

 

 

[p. 66]

 

O, aarde, warme en noodend-veilige aarde

 

Aanvaard genadig me als uw minste kind,

 

Uw liefde is nog de eenige en laatste waarde,

 

Waarvoor ik mijn vreezend hart geopend vind.

 

 

 

Het wankel-valsche fundament der wanen

 

Is door uw vollen vloedgolf weg gespoeld;

 

En in uws morgens dauwig-klare tranen

 

Mijn dwalens-dwaze en heete hoofd bekoeld.

 

 

 

Ik kom, mijn open weg ligt afgeteekend

 

De hemel is zoo lichtend en nabij

 

En zelfs de horizont is niet verbrekend

 

De eindeloosheid van de lente-wei.

 

 

 

Ik zal in uw paleis den dienst verrichten

 

Van dé allerminsten loonknecht of lakei,

 

Gelukkig in mijn zelf gekozen plichten

 

En in mijn plicht-vol leven eindlijk vrij.

 

 

 

Carnavalskoning eens, van zotte staten,

 

Van Neurenberger speelgoed en karton

 

Zal 'k eindelijk mij zelf, rustig verlaten,

 

Hervinden onder uw begéérde zon.

[p. 67]

De delver.

Nauw is het koele morgenlicht
Strak om het land
Of mijn ononderbroken plicht
Voert me in de wankelende mand.

En als den dag de onzeekre nacht
Reeds véél licht nam,
Werk ik nog met mijn laatste kracht
Bij mijn verkwijnde olievlam.

Mijn fellen en onverpoosden slag
Galmt door de gang.
En als ik rust, hoor ik geen lach
Van àndere werkers en geen zang.

De stilte is nog mijn eenigst deel!
Op arbeids wensch
Versplinter' ik met mijn houweel
Dien schat.... zie ik ben de àrmste mensch!

Mijn loon is niet genoeg voor 't brood
Dat ik behoef,
Mijn huis is kleiner dan mijn nood;
Dus zwerf ik afgemat en droef.

En als ik eindelijk wordt bevrijd
Van zorg en pijn
Bij 't zwichten van mijn naakten tijd
Dan noem ik mensch noch dingen mijn;

Dan weet geen burger wat 'k volbracht
In de ampre gang.....
Een enkele oordeelt wellicht zacht:
Hij werkte zwaar en veel en lang.

Toch ben ik voor géén nuttig mensch
Méér dan een zot
Die doelloos omzwierf met een wensch,
En doelloos werkte in werelds grot....