De Tijdspiegel. Jaargang 69

[p. 61]

Gedichten.
Jan Klaarenbeek.

Volle lente.

't Is volle lente nu. Gods milde handen
Zijn zeeg'nend over 't doode land gezegen.
Langs 't vroeger vale hout ruischt weer als regen
Het roerig groen, en uit de ruige wanden

Van hooge looveroppers klinkt mij tegen
Een felle minnezang. Op weidelanden
Slaat 't blinkend-bonte vee zijn grage tanden
In 't geurig gras. 'k Zie bloemen allerwegen

Haar halsjes rekken naar het welig licht,
Dat stralenrijke zon in vlosse bossen
Uit blindend-lichte lucht ter aarde schicht;

En dronken bijen roezen in de gouden trossen
Die gele vlammen langs de gevels slaan.
Nu wil ik blijde door de lente gaan!

[p. 62]

Nacht.

Nu leeft de nacht
En praten zacht
De hooge boomen.

Een dunne damp
Waast over den kamp
Waar koeien droomen.

De nacht is licht;
Het wit gezicht
Der maan zie 'k blinken.

Als glinsterend gruis
Aan 't hemelhuis
De sterren twinken.

Een koele rust
Nu zachtjes sust
't Onrustig jagen

Van 't bonzend hart
Dat steeds mij sart
Met wilde vlagen.

Ik word zoo stil.....
Ik heb geen wil
En geen begeeren;

Aan veilige reê
Van nachtelijke vreê
Mijn ziel gaat meren.

[p. 63]

Popels in den nacht.

Als rij van hooge monniken
Staan popels in den nacht;
Hun waaien is als bidden
Innig en zacht.

Hun kruinen wiegen mede
Met 't rythme van 't gebed
Dat als een luwe lispeling
Wordt ingezet

En zwelt tot de vervoering
In breeder ruisching leeft -
Hoor hoe een rillende huivering
Hen nu doorbeeft! -

Tot langzaam-aan hun bidden
Weer klagelijker rucht....
Of in den lichten nacht
Verging een zucht....