De Tijdspiegel. Jaargang 69

[p. 369]

Gedichten.
J. Greshoff.
Uit: ‘Hoven van den herfst.’

I.
Lente en herfst.

Zoo zijn de luchten in het voorjaar nooit
Zoo zat-gedrenkt in dien verrijpten gloed,
Die zich tot zwaren, goud-brokaat val plooit
En traag naar de einders in strak-rood verbloedt.

Zoo zijn de lenteboomen niet getooid
Met vlietend licht, dat langs de takken moèt
Vervloeien, wijl het streelend-langzaam dooit
Als jonge sneeuw zoo zeker en zoo zoet...

Dùs zijn de menschen in den vroegtijd niet,
Bezonnen en in klaren rust bereid
Tot de' ondergang in droom-vergeten tijd.

En dùs klinkt in den luiden Mei geen lied:
Zoo vol, zoo diep, zoo pijnlijk-wijs verblijd
Zingt hij slechts, die een goeden dood verbeidt.

[p. 370]

II.
Verlangen.

Omdat wij beiden het verlangen weten
En ondervinden hoe het schroeiend smart,
Zullen wij beiden zalig mogen heeten,
Wanneer der dagen gang tot dood verstart.

Wij schaaklen zwijgend den diep rooden keten
Van klachten om het krampig siddrend hart,
Die zegevierende eens wordt afgereten
Vóór 't storten in het overwaerelds zwart.

Verlangens onverzoete levensnood
Is voor de ziel een éénigst-noodig brood
Schoon 't fel-scherp schrijnt, van tranenvocht doorgald.

Maar zonder dat vindt niet de ziel haar kracht
Voor 't leven als dit leven is volbracht
In licht dat nimmer, al de dagen, valt.

[p. 371]

III.
Het eerste zwijgen.

Dit is 't seizoen van late bloeme' en vruchten,
Waarin de boomen strakke vlammen slaan
Als roerelooze lichten, naar de luchten
Waaronder wij als vreemde gasten gaan.

Dit is de tijd, waarin al klachte' en zuchten
Om lentes hope en zomerlijken waan
Versterven en alleen de zanggeruchten
Der bosschen zwerven langs mijn geurge pâan.

Mijn lippen, die de volheid mogen proeven
Van roodend ooft uit o vervolle schaal, -
En eindlijk vrij van angsten en bedroeven, -

Vergeten de oude zoetheid van hun taal
Om wat wij bei - de herfst en ik - behoeven:
Het Zwijgen, te verwerven... dit de éérste maal.

[p. 372]

IV.
Jeugdherinnering.

Wie ging als drieste knaap niet op maraude
In buurmans boomgaard, die in vruchten stond,
Waar rijpende oogst met lekkre kleurtjes noodde
Tot haastig proeven met een gragen mond.

Wie kwam niet thuis met buiten van verboden
Veroverd ooft dat buis en zakken rondt;
Om 't uit te legge' op een geheime zoode
Waar niemand zùlke schatten dacht en vond...

Nu is het àl voorbij: in de ernst der dagen
Geloof ik mij een kalm en eerlijk man
Die rustig leeft en denkt om zijn fatsoen...

Maar met dat al kan ik toch maar niet dragen
Een schìjn berouw bij het herdenken van
Die trouwe, blijde zondetjes van toèn.

Apeldoorn, November 1910.