De Tijdspiegel. Jaargang 69

[p. 276]

Gedichten.
J. Greshoff.
Uit: ‘Eenzame tocht’.

I.
Uittocht.

Ik zag vanaf de brug het traagzaam wijken
Der kust, die straalde in levend-vroegen glans, -
De dag was jong en wou aan haar gelijken,
De zee geleidde hem ten dartlen dans.....

Ik wist hoe toren-handen rekkend reiken
Naar 't strakke blauw: ik zag ze in 't martelend thans
Verschrompelen tot vegen uit de dijken;
Als dorre blare' uit vast-vervlochten krans.

Zoo stond ik, trouw kaptein, alleen en recht
Tusschen het gouden trillen van de lucht
En 't licht gespeel der golfjes om de plecht....

En ginds verzonk het oude land, háár land
De vorm versmolt en zoo stierf al gerucht.....
Alleen de prille wind floot zacht door 't want.

[p. 277]

II.
Meeuwen.

Niets dan 't zwijgend strakke spiegelveld
Der zee, dat siddert naar den zilver-sneeuwen
Verijlden einder onder 't rekkend schreeuwen
Van 't blanke heir, dat fel den storm voorspelt.

Ik zie beangst het grillig spel dier meeuwen,
En weet hoe duister en geheim geweld
Die lucht, die zee, dat rustend alles kwelt:
En 'k voel me een wankel uur in macht van eeuwen.

O luide vogel, die de bode zijt,
Die de ongesproken wil van 't heerschend leven
In taal van klank en teekenen verbreidt,

Gij zijt gelijk het uitgevlogen lied,
Dat van 't geheim beroere' en 't diepste beven
De kondschap bracht aan haar, die 't zelfs niet ried.

[p. 278]

III.
Naderende kusten.

Ik zal alweder morgen bij U zijn
Geen woelend water houdt ons meer gescheiden
Geen wrange wisselspeling van getijden -
Ik ben van U en gij zijt eenig mijn...

Ik zie de kust in noodend-trouwen schijn
Al scheemrend, 'k zie dien lichten vorm zich breiden
Een zoeten boog van land waar uw verbeiden
Reeds bekers houdt gevuld met welkomstwijn.

De wijze loods is al aan 't blijde boord,
De oogen zoeken langs de volle kaden:
't Is aan de vreugd dat heel mijn schip behoort.

Verlangen heet de loods, hij kent de haven
En weet het keerend schip is schoon volladen:
Om 't volk van uw gepeins met lach te laven.

[p. 279]

IV.
Mijn koningin^1..

Mijn verre lief, nu zijt gij overal,
Mijn afgezonderd land is ùw gebied,
Uw naam ruischt uit het overbuigend riet,
Uw stem zingt in het morgenlijk geschal...

't Is al naar uwen wil dat er geschiedt:
Gij sluit uwe oogen, dat is de avondval:
Gij kamt uw zoete hair en heel het dal
Vloeit vol van geur van aardsche bloemen niet...

Gij zijt een zang-verheerlijkt' koningin
In elke schoone waereld waar ik land;
En elke waereld haalt U heerlijk in!

En als ik binnenloop na laatste reis
Dan leidt mijn liefde U bij de schuchtre hand
Als heerscheres in 't hemelsche paleis!

1. Getoonzet door Henri Zagwijn te Rotterdam.