De Tijdspiegel. Jaargang 63

[p. 204]

Een lied in proza.

De Batakbergen smelten in de verte samen met de schaduwachtige wolken en het zachte maanlicht doorschemert het donkere woud, dat zich dalend uitstrekt tot de vlakte.

Kleine insecten vliegen als schittervonken overal in 't rond; soms rusten zij even uit op het bladerengroen; wonderfijn en tintelend schijnt dan het glanzende lichtje, dat Moeder Natuur hun gaf tot sieraad en nuttig gebruik, waar zij in de duisternis voedsel bij zoeken.

Ver boven in het luchtruim staan millioenen sterren, lichtend in azuurblauw of met gouden, roodachtigen gloed. Zij bewegen zich geheimzinnig en wonderschoon glanzend in de oneindigheid, in het onmetelijke, onbekende rijk van Gods almacht!

Op aarde bloeien de bloemen: rose rozen, gardenia's en melati's verspreiden een heerlijken geur. De orchideeën, sneeuwwit, zweven bevallig wiegelend aan de lange stengels, half verborgen door het donkergroene gebladerte van de Kenangke China. De mangaboomen zijn vol sierlijke bloesems en omringen een huis van lichtbruin hout, met breede veranda vol chevelures en tropische planten.

Tegen de portico klimt de krachtige passiebloem op; zij omstrengelt de houten palen en bedekt gedeeltelijk het dak van atapslingers vol schoone lila bloemen, hangend in rechte lijnen of in golvingen nederwaarts.

De bloemen, omgeven door sterke, groote bladeren, hebben in haar hart duidelijk zichtbaar een kruis, embleem van liefde, geschonken aan het bloemenrijk.

Eensklaps komt er leven in de stille natuur; alles begint te ritselen en te ruischen. Het is de Avondkoelte, die nadert en vluchtig de bloemen kust. Toevend blijft zij bij de statige palmen aan den rivieroever fluisteren. Luisterend buigen deze hunne slanke toppen en vernemen van de Avondkoelte, dat zij in snelle vlucht naar het zuiden ging, dat zij vrede noch verkwikking bracht, want dat de Stormwind ruw en in wilde vaart den berg afkwam. Sidderend van verontwaardiging bewogen zich de palmbladeren en spiegelden grillige schaduwbeelden op de paden en in de rivier. De rozen hadden door de echo het gefluister vernomen; zij durfden het in haar angst niet aan de andere bloemen vertellen. Ach! zij hadden niet gedacht, dat de woeste Stormwind zoo spoedig komen zou! Had hij nog maar wat gewacht! Hij was zoo wreed, zoo meedoogenloos!

[p. 205]

Vol medelijden kuste de Avondkoelte haar nogmaals; toen bogen zij zich in stillen weedom maar toch vol moed, want zij wilden dapper afwachten, wat het lot haar brengen zou.

Toch dachten zij bedroefd, dat de booze Stormwind altijd leed en rouw bracht aan menigeen; dat hadden zij van anderen gehoord en toen zij nog jonge, krachtige knopjes waren, hadden zij het wilde rukken gevoeld, maar weerstand geboden.

Nu echter was die tijd voorbij; zij hadden hare teere blaadjes ontplooid en zich gekoesterd in het heerlijke zonlicht; sterker waren zij niet geworden!

Toen de Avondkoelte haar verliet, beefden zij een weinig; zij hoorden de laleng in ontevreden golvingen zich suizelend bewegen; daarna werd het, o! zoo duister.

Zij vernamen in de verte het klagend weenen van de boden, die de Stormwind voortdreef, om zijne komst te melden, als herauten voor den slag!

Zij rukten boos en ongevoelig aan de bloemen en bogen vertoornd takken en jonge boomen, alles, wat hen in hunne vaart belemmerde.

Na hen kwam zegevierend de woeste Stormwind; dreigend in vreemde klanken zich uitend, ijlde hij toornig door het bosch naar de vlakte. Ruw ontwortelde hij boomen; dreigend ging hij langs de palmen, die, sterk en buigzaam van natuur, zich ruischend bewogen, maar de mangaboomen verloren hunne schoone bloempjes en de bladeren der pisangboomen scheurden vaneen.

De lichten in de woning, waartegen de passiebloem steun zocht en waaraan zij zich vastklemde, waaiden uit. Overal was het héél donker, eene angstige, geheimzinnige duisternis.

Het onbekende, de machten in de natuur waren ontwikkeld!

Toen echter viel plotseling de regen met zangerig gekletter haastig en snel op de atapbedekking van de stille woning, op bloemen, planten en boomen. De groote, koele regendruppels zongen zoo wonderlijk, zoo vreemd een onbekend lied vol zachte, melodieuze klanken.

Eensklaps scheurden langzaam en statig de wolken vaneen en het kalme landschap werd weder beschenen door glanzend maanlicht.

De ruwe stormwind spoedde zich haastig zeewaarts heen.

In de natuur was stille vrede gekomen, vrede na strijd!

Kalme rust lag over de aarde; slechts was de grond bezaaid met rozeblaadjes; geknakte gardenia's en gebroken takken vertelden van lijden en smart, van de vergankelijkheid op aarde.

C.A.H.