De Tijdspiegel. Jaargang 38

Stuifmeel.

I.
Geperst.

Laat niet in druk verschijnen
Uw hortend, stootend vers,
Want, wat te veel geperst is,
Is niet goed voor de pers.

[p. 347]

II.
Subjectief.

‘Die dichter is zoo subjectief!’

En daarvan maakt gij hem een grief?

Hoe kan hij ooit daarbuiten?

Wie heeft met heel zijn harte lief,

En zal zijn min niet uiten?

Daarbij nog, subjectiviteit,

Vriend, met uw welbehagen,

(Er is maar ééne werk'lijkheid)

Kan waarheid in zich dragen.

III.
Het rijm.

Keep then fair league and truce with thy true bed;

I live dis-stain'd, thou undishononred.

shakespeare, Com. of Errors.

Om 't rijm sloeg zelfs een Shakespeare woorden kreupel,
De vorst der dichters; en is 't wonder dan,
Dat heel de schaar van 't rijmende gepeupel
Om 't rijm de taal zoo wreed mishand'len kan?

IV.
Wisselingen des levens.

De stroom drijft uit het lief'lijkst oord

Met vasten drang de golven voort,

Wil naar geen bede hooren;

Maar stilstand dient het water niet,

En 't ruischend stroomen van den vliet

Kan vaak ons oor bekoren.

V.
Op de schouders der vaderen.

Zij, die 't werk der voorgeslachten,

Hunne wijsheid diep verachten,

Omdat wij zoo langzaam aan

Heel wat zijn vooruitgegaan;

Die der vaad'ren grootheid meten

[p. 348]

 

Naar hetgeen door hen geweten

 

Is, niet naar hun onderzoek

 

En hun arbeid, fier en kloek;

 

Naar 'tgeen hun scherpzinnigheid

 

Heeft gevonden, voorbereid:

 

Zijn gelijk aan 't knaapje, dat

 

Op zijns vaders schouders zat

 

En, bedrogen door den schijn,

 

Riep: ‘Ik groot, papa is klein!’

VI.
Sommige cosmopolieten.

‘De liefde voor zijn vaderland
Is niet van deze tijden;
Men moet zich nu met hart en hand
Aan heel de menschheid wijden.’
Zoo spreekt mijnheer cosmopoliet.
'k Meen, dat in onze dagen
Men zoo vaak nut'loos kruit verschiet.
Waarom? Geweren dragen
Een zeek'ren afstand slechts; en wie
Met zijn geweer wil schieten,
Als schoot hij met kanonnen, die
Zal niet veel bloed vergieten.

w. mallinckrodt

Salatiga.