De Tijdspiegel. Jaargang 37

[p. 412]

Afscheidsgroet.
(Aan eene onderwijzeres bij haar vertrek naar Indië.)

Gij hebt een stem vernomen,
Die langs den oceaan
Van verre was gekomen,
En hebt haar niet weerstaan;
Ontwijk het gure Noorden -
Zoo klonk het, teer en zacht -
Waar u, in schooner oorden,
Een blijde toekomst wacht.

Uw vrienden en getrouwen,
In engen kring geschaard,
Wilt gij nog eens aanschouwen,
Eer gij den tocht aanvaardt;
Wat ons het hart vervulde,
Te zeggen in een lied,
Een woord van dank en hulde,
Mishaagt u zeker niet.

Het stoomschip klieft de baren,
Gelijk een jonge held,
Die, aan het hoofd der scharen,
Den vijand tegensnelt,
Den standaard heft ten hoogen,
Geen vrees of zwakheid kent,
Maar, in de ziel bewogen,
Recht op zijn doelwit rent!

Als golven u omringen,
Ontwelt aan uw gemoed
Een stroom herinneringen,
Als een bewogen vloed;
Er doen zich stemmen hooren,
Die in het scheepsgedruisch
Of in de waatren smoren,
En fluistren van tehuis.

Gesternten ziet gij dalen,
Die langzaam ondergaan,
Maar nieuwe lichten stralen;

[p. 413]

 

Het Zuiderkruis voortaan

 

Zal, als een trouwe wachter,

 

Steeds aan den hemel staan...

 

Een wereld laat gij achter;

 

Een nieuwe breekt zich baan!

 

 

 

Het zonlicht, dat de luchten

 

Met levensgloed vervult,

 

De vogels, bloemen, vruchten

 

In tooververven hult;

 

De wondren van het Oosten,

 

Die gij verrijzen ziet:

 

Vervullen en vertroosten

 

Voor wat gij achterliet.

 

 

 

De slanke palmen stijgen

 

In stroomen golvend groen,

 

Wier pluimen neigen, zijgen,

 

Als springfonteinen doen;

 

De vlammen der vulkanen,

 

Als toortsen in den nacht,

 

Verkondigen, vermanen:

 

De wereldgeest houdt wacht.

 

 

 

De kennis en talenten,

 

Door u ten toon gespreid -

 

Onmisbare elementen

 

Voor hooger werkzaamheid -

 

Zij roepen op den akker,

 

Uw zorgen toegedacht,

 

Het sluimrend leven wakker;

 

Uw kennis is uw macht.

 

 

 

De voorspoed volg' uw wegen,

 

Bestrooi uw effen pad

 

Als met een bloemenregen;

 

Aan ons verdient gij dat;

 

Wij blijven u verbeiden

 

En roepen u mitsdien,

 

Als heilgroet bij het scheiden:

 

Vaarwel, tot wederzien!

 

 

 

j.e. banck.

9 Febr. 1880.