De Tijdspiegel. Jaargang 37

[p. 296]

Stuifmeel.

Wilt g' ongeloovigen bekeeren,
Wil niet te veel dan redeneeren.
De woordenstrijd voert vaak tot twist,
En weinig wordt daardoor beslist;
Maar leef blijmoedig, vroom en vroed,
Gelijk een dankbaar Christen doet.
Zoo zult gij harten tot u trekken
En twijfling bij den twijflaar wekken.

Neen, vriend, gelukkig zijt gij niet;

Gij moet te veel verdoemen.

Dat wordt u strijd en zielsverdriet;

En u gelukkig noemen

Moogt gij uzelven daarom niet,

Noch in uw vrede roemen.

Uw zegewagen der beschaving
Schijnt mij een mestkar toe, mijnheer.
't Verhevenst en het schoonst op aarde
Is mest in wording u, niets meer.

[p. 297]

IV.
Aan jeugdige misanthropen.

 

A.

 

Ik strijd niet meer. 't Is nutteloos;

 

De wereld toch is al te boos!

 

B.

 

Gij zijt zoo jong nog. Hebt misschien

 

G' uit andrer pogen dat gezien?

‘Bedaard wat. Zachtjes, vriend! Een Christen

Is allereerst een rustig man.’

Zoo rustig, dat hij bij 't verkeerde

Zich rustig nederleggen kan?

A.
Gij moogt het zonnetje in 't water wel zien schijnen,
En doet de vroolijkheid niet door uw komst verdwijnen.
B.
Wanneer de vroolijkheid slechts op de zon gelijkt,
Die met een rijken vloed van heldre stralen prijkt,
Die koestert en verwarmt, die nieuwe schoonheid, leven
Aan 't spieg'lend watervlak door 't trillend licht komt geven;
Wanneer de vroolijkheid gulhartig is en rein:
Zal zij weldadig ook voor menschenzielen zijn.

[p. 298]

VII.
Verkiezingen.

 

A.

 

Een leege zak, met wind gevuld!

 

Maakt hij geraas, aan wien de schuld?

 

B.

 

Aan wien hem naar de Kamer zond,

 

Den kleinen man met grooten mond,

 

Waar hij zijn wijsheid nu verkondt.

 

A.

 

O neen! Aan hen, die meenden, man,

 

Dat iedereen wel kiezen kan,

 

Die maar een zeker kapitaal

 

In kas heeft. Daarin zit de kwaal.

Vaak spreekt hij nog van geestdrift,

Die aan geen geest gelooft.

Hoe kan men hoofdpijn hebben,

Wanneer men is onthoofd?

De stof begeert. Een ziel slechts kan beminnen.
Moog dan uw hart, o frissche jeugd,
Uw liefde u voor 't geloove winnen,
Zoo wordt uw zaligheid uw deugd.

[p. 299]

X.
Vergeet-mij-niet.

 

In de plassen

 

En moerassen,

 

Half verscholen onder 't riet,

 

In de slooten van de weiden

 

Bloeit bescheiden

 

Schoon vergeet-mij-niet.

 

 

 

In de plassen

 

En moerassen

 

Van de laagste zonde tart

 

Soms de deugd nog 't kwaad, blijft spreken

 

Onbezweken

 

Tot het menschenhart.

 

 

 

w. mallinckrodt.

Solo.