De Tijdspiegel. Jaargang 29

Vertalingen en herdrukken.

Langs Slingerpaden. Naar het Hoogduitsch van F.W. Hackländer. Vertaald door Ds. A.A. Deenik M. Lz. 2 deelen. Haarlem, De Erven Loosjes.

Wanneer zullen gunstig bekende schrijvers eerbied genoeg hebben voor hun letterkundigen naam, om dezen niet te grabbel te gooien door de uitgaaf van verhalen die, 't zij sedert jaren en portefeuille bewaard, 't zij uit speculatiezucht in der haast opgesteld, alle ware inspiratie ten eenenmale missen en ons tooneelen te aanschouwen geven, even onbeteekenend van inhoud, als onaesthetisch van vorm?

Wanneer zullen onze uitgevers leeren, niet alleen op den naam des auteurs af

[p. 496]

te gaan bij de werken, die zij ter vertaling annonceeren, en aldus wat minder gewetenloos handelen met het voedsel, dat zij den lezers hunner leesbibliotheken in de maag duwen?

Wanneer zullen vertalers en vertaalsters ophouden, hun kostelijken tijd en, in enkele gevallen, ook hunne talenten ten beste te geven, om ons Hollandsch publiek op lectuur te vergasten, die, zoo ze (onbegrijpelijk genoeg!) soms in den vreemde al gewenscht en geliefd moge zijn, hier te lande gewis zeer weinig sympathie kan opwekken?

Wanneer zullen vertalers de vertaling der hun toevertrouwde werken niet als bijzaak beschouwen? Met andere woorden: wanneer zullen zij de noodige zorg aan taal, stijl en spelling besteden, den tijd er afnemen, om woorden als iris, dollmetscher, rout, foie de gentilhomme, enz. enz. in zuiver Hollandsch weder te geven en alzoo het getuigenis afleggen, dat zij berekend zijn voor hunne taak?

Wanneer zal een oude firma met haar tijd medegaan en ons bij hare uitgaven op de Klaasje-Zevenster-letter vergasten?

Al deze vragen drongen zich aan ons op onder de lezing van den hierboven aangekondigden roman. Zij sluiten tevens de recensie van het boek in zich.

M.

Vrouwenroeping. Woorden van ernst en liefde aan hare zusters toegewijd door Julie Burow. Uit het Hoogduitsch. Naar de vijfde, oorspronkelijke uitgave. Leeuwarden. A. Akkeringa.

Dit boekje is reeds in verscheidene tijdschriften met hoogen lof aangekondigd en wij zullen het dien niet betwisten. Een grootmoeder geeft hierin hare gewaarwordingen en ondervindingen als dochter, vrouw, moeder en grootmoeder aan het aankomend geslacht ten beste. 't Is een goede oude vrouw, dankbaar voor het lot, dat haar ten deel mocht vallen; doordrongen van het besef, dat ieder mensch, in welken kring ook geplaatst, een roeping te vervullen heeft; met jeugdigen ijver bezield, om hare lezeressen het goede voor te houden en verder te brengen op den weg der volmaking. Zij doet dit op zachtmoedige wijs, in echt christelijken geest; boven alle geloofsverdeeldheid verheven, stelt zij de liefde jegens God en den naaste als richtsnoer voor het leven van de menschheid in het algemeen, van iedere vrouw in het bijzonder. En waar zij o.a. spreekt over de behandeling der dienstboden; over moeders, die zelve al de zorg voor keuken, kelder, wasch en schoonmaak blijven dragen en hare volwassen dochters (uit welk beginsel dan ook!) niet toestaan, haar hierin de behulpzame hand te bieden; over kinderen, die van jongs af, als het ware, de manie hebben om alles, waarover zij slechts eenigszins beschikken kunnen, weg te geven, bevat haar werk menigen nuttigen wenk, welks overdenking alleszins de moeite waard is.

Welnu - wat wil men meer? De kritiek, die booze geest, fluistert: ‘Een grootmoeder is gewoonlijk, en ook hier, lang van stof, bekommert zich niet om oude of nieuwe spelling, vervalt telkens in herhalingen en deelt maar al te vaak lessen en vermaningen mede, die ja! ontegensprekelijk waar en uiterst behartigenswaardig zijn, maar meer nuttig en stichtelijk, dan wel onderhoudend en indrukwekkend kunnen genoemd worden.’ Zwijg, kritische geest! Lees bladz. 155 en de volgende nog eens over, en na deze allerliefste beschrijving van een ideaalgrootmoeder, verklaart gij onmiddellijk alle grootmoeders, en dus ook Julie Burow, voor onschendbaar!

M.