De Tijdspiegel. Jaargang 22

Brievenbus.

IX.
Uit de eendenkooi.

Hoog weledel geboren Heer!

Wij zijn stellig in het laatste der dagen. Ik ten minste geloof het zoo zeker, zoo zeker als iets. Want vreemde dingen zien we. Dat zeî ik voorleden nog tegen mijn man, toen hij mij, zoo als gewoonlijk, de Arnhemsche courant voorlas, die ik, onder ons gezeid en gebleven, al langer hoe mooijer vind, daar hij nu niet altijd spreekt over verkiezingen en suikerlors (moet het naar de nieuwste spelling niet lorren zijn?) maar ook nog eens wat mededeelt, waar ik en een ander wat aan hebben. ‘Ja wel vreemde dingen!’ zeî ik toen hij mij voorlas en mij, daar ik wat ongeloovig keek, zelve liet lezen, hoe er onlangs te Lissabon in Portugal in een kerk (zeker een roomsche kerk, zeî ik) een spin van

[p. 671]

het gewelf was komen dalen, die goed gemeten 1,5 Nederlandsche el lang was en 3 Ned. ponden woog ('t is toch goed, zeî ik, dat ze daar bij die zwartjes ook Nederlandsch gewigt gebruiken!). Die spin was op den hoed van een dame teregt gekomen, die daar niet weinig van geschrikt was, (arme ziel, ik wil het wel gelooven) en toen was ze, namelijk de spin, op handen en voeten, neen ik vergis me op pooten met haken weg geloopen, maar de Portugeesse dienders waren ze te gaauw af geweest en hadden ze gevangen. Nu bewaarde men ze zorgvuldig 1^o. als een merkwaardig natuurverschijnsel of zoo iets en 2^o. als een bewijs van de slordigheid der Lissabonsche schoonmaaksters, daar die spin zeker reeds eeuwen lang in het gewelf had gewoond en daardoor zoo onmatig gegroeid was. 't Is om van te sidderen en te beven; anderhalve Nederl. el lang! dat is geloof ik net de lengte die iemand moet hebben om in de militie opgenomen te worden, zoo zeiden ze ten minste voorleden jaar toen onze Jan loten moest, en hij onder de maat was, - en drie Nederl. ponden zwaar, dat is zes oude ponden, dus zoo als mijn roggebrooden gewoonlijk zijn; nu die dat op het hoofd krijgt, moet een stevige hersenpan hebben of hij wordt zoo plat als een pannekoek; een hoed als de mijne zou misschien nog tegen zoo'n deukje bestand zijn, maar daar in Lissabon hebben ze zeker de eerste snufjes van de mode.... Och heer! Wat zullen die blommetjes en die strikjes er uit gezien hebben! En dan wat een spinrag moet dat zijn, om er zes pond aan te hangen, ik denk die draad wel zoo dik zal geweest zijn als een kabeltouw. Grietje, zeî ik, want we waren juist aan het schoonmaken, spaar den ragebol toch niet, deern! veeg alle hoekjes en gaatjes goed uit, want als ons dat eens overkwam! Bedaard, kind! riep mijn man lagchend, 't is zeker maar een kannaar, en toen ik hem vroeg wat dat Latijnsche woord beteekende, zei hij, het een eendje was, wat ik ook zeer goed kon begrijpen, daar men bij ons, als iemand u wat op de mouw wil spelden, ook zegt: nou dat is er me ook eentje! Ik liet het daarbij berusten, want mijn man is heel knap, en in zulke geleerde zaken vooral geloof ik hem als een Evangelie. Maar wat gebeurt er? Toen we een paar dagen daarna op den zolder aan het stoffen en schrobben waren, zagen we, Griet en ik, op eens een diertje dat we eerst voor een houtwormpje hielden, maar dat er toch heel anders uitzag; vooreerst had het maar vier pootjes en dan aan den bek een soort van uitwasje, waarmede het heen en weder scheen te kunnen zwaaijen. Mijn man kwam er bij, maar kende het ook niet, zoodat ik wel begreep het iets heel vreemds was. Wacht, zeî hij na het lang bekeken te hebben, we zullen het voorzigtig opnemen en aan den dokter brengen, die heeft een teleskoop, daar vlooijen zoo groot in worden als varkens, en nog andere diertjes, die ik maar liefst niet zal noemen, want dan begint het mij overal te jeuken, wel zoo iets van koebeesten krijgen, behalve dat men het bloed, - menschenbloed, ons bloed - door hun ligchaam ziet loopen. Ik wed, hij heel blij zal zijn met die nieuwe vondst. En zoo was het ook. Den volgenden dag kwam de dokter bij ons aanloopen, met een kleur als bloed, en riep toen ik hem nog naauwelijks de deur open gemaakt had: ‘Nu jufvrouw B., weet ge wel wat uw man mij gebragt heeft? Niets meer of minder dan een olifant, een incengeschrompelde olifant, die honderde misschien duizende van eeuwen hier op de zolder in uw balken gezeten heeft.’ ‘Hei, mijnheer! zei ik dadelijk, de wereld is eerst voor zes duizend jaar geschapen.’ ‘Nu ja, antwoordde hij knorrig, die op zulk een kleinigheid ziet.... In allen gevalle, het kan wel een dier

[p. 672]

uit de voorwereld zijn, een mannemoed of zoo iets, die heel veel op olifanten moeten geleken hebben!’ ‘Maar dan de zondvloed, zeî ik, mijnheer! zou die niet alles weg gespoeld hebben, of zou dit diertje ook in de ark bewaard zijn geworden?’ ‘Loop, malle meid! riep hij, gelooft gij nog aan de zondvloed, en aan de ark, ben je zoo fijn of orthodox?’ ‘Neen, dat niet mijnheer, maar...’ Nu al is er dan een zondvloed geweest, 't is lang niet zeker, dat hij zich tot ons dorp heeft uitgestrekt, en 't kan dus heel wel wezen... maar laat ons daar nu niet over twisten, kom bij mij aan huis, en ik zal u zelve door de telescoop laten zien.’ Zoo gezegd, zoo gedaan, mijn man en ik gingen mede, en de meester ook, want die zegt dat hij ook heel knap is in de natuurlijke historie volgens de nieuwe wet; allen keken wij op onze beurt door het kleine glaasje, en zoo waar als ik leef, het was niet anders dan een olifant, net zoo als ik in mijn jeugd op de Zutphensche kermis bij van Aken gezien had, of mogelijk nog wat grooter en forscher gebouwd; het kon dus heel wel een mammeloek of hoe heet zoo'n ding geweest zijn. Raar is het zeker, maar als ik er over nadenk is het toch wel te verklaren. Door langdurigheid van tijd worden kleine kinderen groot, maar op zekeren leeftijd beginnen veel menschen langzamerhand in te krimpen, kleiner te worden en als ware te verschrompelen even als de gouden pippelingen na nieuwjaar. Denk maar aan de vrouw van v. G., vroeger zoo'n kloek vrouwspersoon en nu... maar 't is waar ook, UEd. kent ze niet, maar er zullen er op andere plaatsen ook wel zóó wezen. Dus, ik wil maar zeggen, zoo kan het bij de dieren ook wel zijn. Die spin, daar in Lissabon - misschien is hij ook wel uit de vóórwereld - was nog in den groeitijd en werd dus onmatig groot, maar mijn olifantje of mallemoertje had zijn besten tijd gehad en was aan het inschrompelen gegaan, zoodat hij nu nog maar alleen door een telescoop te herkennen is. Ik ben maar blij dat die Arnhemsche courant nu weer de kroon op haar hoofd gekregen heeft, en geloof dat ik om harentwil verpligt ben onze ontdekking publiek te maken al zijn er ook kwade tongen, die zeggen: Nu die jufvrouw B. mag wel spreken van de slordigheid der Lissabonsche schoonmaaksters! Bij haar zitten de olifanten duizenden van jaren of eeuwen in de hanebalken! Mijnheer! laat ze maar praten. Vooreerst, was mijn olifant niet grooter als een houtwormpje, en wie ziet die niet wel eens over het hoofd; en dan, zeî de dokter, had hij in den balk gezeten, en nu zet ik het de knapste schoonmaakster om met den ragebol in den balk te komen; maar zoo'n spin van anderhalve Ned. el en drie Ned. ponden zwaar te laten zitten, dat is wat anders; als mij zoo iets overkwam, zou ik van chagrijn sterven. Nu dat tot daaraan toe. Wilt UEd. ons olifantje eens zien, kom dan maar hier; de dokter heeft het bewaard; het zal, zegt hij, de grondslag wezen van zijn teologisch museum. Zoodra het schoonmaken gedaan is, kan UEd. logeren bij

Brvrt.

5 Mei 1865

Uwe onderdanige Dienaresse, L.S.B. geb. v. L.

P.S. Ik schrijf mijn naam en dien van ons dorp maar niet voluit. UEd. kent me en mijn man ook, en andere menschen hebben er niet mede te maken. - Ds. de Liefde, weet u, die vroeger te Zutphen gestaan heeft en de menschen in den Berkel doopte, zal het misschien wel raden, want in zijn mooije boekje ‘Waarschijnlijkheid en zekerheid’ dat ik van den Dominé te lezen gehad heb, zegt hij dat als men hem een brief alleen in medeklinkers schreef hij spoedig met zekerheid zou kunnen zeggen, welke de woorden moesten zijn, waarvan die medeklinkers de deelen uitmaakten.