De Tijdspiegel. Jaargang 10

[p. 76]

Het gebed der aarde.

Eene uitbreiding van eenige gedachten, uit het Hoogduitsch.

Een heilige vrede omringt de velden en heuvels, stilte rust op de bergtoppen, de wereld baadt zich in een kalm genot, en als een wandelende engel suist het avondwindje in de takken des wouds.

Hoe schoon is de natuur wanneer het evenwigt in haar is teruggekeerd, wanneer de onweders hebben uitgewoed en de stormen zwijgen, de zon in goud en purpergloed ter kimme neigt en eene verkwikkende avondkoelte de hitte des daags liefelijk vervangt. Het is dan een plegtig oogenblik, wanneer zich alles tot de rust voorbereidt, om hierdoor weder nieuwe krachten te verzamelen.

Ziet de aarde, zij gelijkt nu eene schuchtere bruid, zij is prachtig maar smaakvol als eene jonge vrouw opgetooid, zij schijnt van een diep en verheven gevoel als doordrongen te zijn. Het is alsof zij voor het altaar des heelals nedergeknield ligt en met eene zachte, doch hoorbare stem, bidt:

‘Vader! Gij bestemdet mij de moeder van duizende wezens te zijn! Zegen mij, o God! en voer alle schepselen die door mijnen onuitputtelijken schoot voortgebragt en gevoed worden tot het geluk. Vader des heelals! Even als Gij ben ik bij hun aanvang en einde, bij hunne wieg en lijksteen. Dat Uw zegen op mij ruste, opdat ik voor Uwe en mijne schepselen, die Gij mij gegeven hebt, een zegenbron zij even als Gij.’

De aarde mogt wel nieuwe kracht in het gebed zoeken; want terwijl alles wat zij voortbrengt, zoowel planten als dieren, zijne bestemming bereikt, zich in het aanzijn verheugt, en door haar moederlijk gevoed en verzadigd wordt, ziet zij de jongsten, maar tevens de voortreffelijksten harer kinderen, van wie zij teedere wederliefde en dankbaarheid verwachtte, dikwijls onvergenoegd en ongelukkig.

De mensch versmaadt vaak de gaven, die de aarde hem kosteloos met milde liefde aanbiedt, en die hem een waar genot en een zalig genot zouden verschaffen. Dat hij haren schoot beploege, en duizende schatten des levens spruiten uit haar voort. Maar neen! hare ingewanden doorwoelt hij, om er kostbare me-

[p. 77]

talen, die hem dikwijls schadelijk zijn, uit te halen, hij verscheurt ze, om er voortdurend brandstoffen uit te trekken, die hem dienstig moeten zijn om hare oppervlakte over te vliegen. En toch vergeet hij haar; want hij is onverschillig geworden voor de plek waar hij het eerst door hare gaven gelaafd werd, voor de schaduw, die zij hem in zijne jeugd tegen de zomerhitte aanbood.

De mensch beheerscht de aarde als een dwingeland, en vereert haar niet meer als eene moeder. Zij gevoelt dit diep. Haar jongste en met den grootsten aanleg bevoorregte zoon, waarop zij hare dierbaarste hoop vestigde, denkt niet meer aan haar dan tot zijn eigen hersenschimmig voordeel, maar slaat met minachting haren welgemeenden raad in den wind, en is ongevoelig voor haar schoon geworden.

Zij bemint den vrede, zij zag zoo gaarne allen die haar bewonen in broedermin en eensgezindheid gelukkig, en de mensch, die het onder het genot harer weldaden wezen kon, is in zichzelven verdeeld, hij vindt dikwijls zijn genoegen in twist en strijd, en in plaats van God te vereeren en haar te beminnen, is de godsdienst vaak een bron van haat, en de aarde het schouwtooneel van oorlog en verwoesting.

Wanneer zal de aarde niet meer met bloed gedrenkt worden, en zij het twistkrakeel niet meer hooren, maar integendeel lofzangen op de goedheid des Scheppers en op hare vruchtbaarheid? Zij wil het geluk der wezens, die op hare oppervlakte ademen, en hierom bad zij.... Hare bede zal echter verhoord worden, zij gaat eene betere toekomst te gemoet. Stil! naauwelijks zucht het avondkoeltje, en er schiet een bliksemstraal door den met sterren bezaaiden hemel, en in het eeuwige blaauw der wereldruimte dondert het Amen des Heeren.

J.A.B.