De Tijdspiegel. Jaargang 9

[p. t.o. 319]

Het oprijden van eenen heuvel in Natal.

[p. 319]

Eenige bijzonderheden van den oorlog aan de Kaap de Goede Hoop. (Met eene plaat.)

De berigten, in het midden der maand Maart met de geregelde maandelijksche stoomboot ontvangen, bevestigen de vroegere tijding, dat de zaken zich op het tooneel des oorlogs beter laten aanzien. De dagteekening van het laatste berigt is 3 Maart, op welken tijd de operatiën der troepen tegen de Kaffers zoo gelukkig waren geweest, dat men in de Kaapstad alle hoop meende te mogen koesteren op een spoedig einde van den oorlog, en verwachtte dat Sir Harry Smith weinig voor zijnen opvolger generaal Catheart zou te doen laten, dan den zegepralenden afloop van den langdurigen en moeijelijken strijd te vieren.

Onder de bijzonderheden van de operatiën der vorige maand, wordt melding gemaakt van het nemen van talrijke kudden vee door de divisiën onder generaal Somerset en kolonel Eyze. Deze troepen kwamen tegen den 11^den Januarij naar het hoofdkwartier terug, en gelijktijdig verzochten Sandilli, Macomo, Mapassa en andere opperhoofden der Kaffers om vrede, waarop Sir Harry Smith hunnen raadslieden antwoordde dat hij hun verzoek wilde toestaan en hun leven sparen, indien zij zich onvoorwaardelijk overgaven. Zij aarzelden dit beding aan te nemen, waarop de gouverneur hun den 18^den berigtte dat hij hun nog zeven dagen tijd tot beraad zou laten, en indien zij dan niet toestemden, zijne geheele magt hun grondgebied zou binnenrukken. Deze tijd was den 25^sten verloopen, en daar toen geen antwoord ontvangen werd, vormden op den 27^sten Januarij, 6000 man van alle wapenen zich in zeven kolonnes, en trokken tegen hen op, met last om de stammen van ieder opperhoofd, die zich goedschiks overgaf, te sparen, maar den oogst te vernielen, het vee weg te nemen en alle vijanden te dooden, die in weêrspannige gewesten werden gevonden. De uitslag dezer maatregelen moet nog worden afgewacht; doch men twijfelde niet of zij zouden in zoo verre slagen, dat de Kaffers blijde zouden zijn zich aan alle voorwaarden te mogen onderwerpen, die men hun stelde. Zij hebben gebrek aan buskruid, en moeten hunnen oogst inzamelen, en verlangen daarom naar vrede, terwijl de magt, welke thans ter beschikking des opperbevelhebbers staat, geducht genoeg is om hen te overstelpen.

De bezwaren, welke de troepen gedurende dezen oorlog in de wildernis moeten doorstaan, zijn voorbeeldeloos. Somtijds hadden de soldaten verscheidene weken lang niet van kleederen kunnen verwisselen. Het had buitengemeen zwaar geregend, somtijds drie dagen achtereen zonder ophouden. Er waren geene tenten, en zoowel officieren als manschappen moesten op den grond slapen, zonder doorgaans iets anders tot beschutting te hebben dan eene deken. Kolonel Burns en zijne afdeeling, die den 14^den December met 50 ledige wagens van White Kei naar Whittlesea waren vertrokken, om levensmiddelen te halen, hadden dagen achtereen geweldige onweders en zware regens gehad, en de grond was zoo moerassig, dat somtijds tot vierentwintig ossen toe

[p. 320]

voor elken wagen moesten gespannen worden. Op den 21, 22 en 23^sten December konden zij slechts eene (Eng.) mijl daags vorderen; de Kaffers beloerden hen intusschen van de omliggende heuvelen, maar waagden het niet hen aan te vallen. Eindelijk volbragten zij hunnen marsch in negen dagen, terwijl die afstand gewoonlijk slechts drie dagen vereischt.

De Kaapsche wagens zijn geheel op deze moeijelijke togten berekend. Wat zij dikwijls te lijden hebben, zal men zich kunnen voorstellen bij eenen blik op de bijgevoegde plaat, eene afbeelding van het oprijden van Uncommoss Hill, boven de Uncommoss-River in de kolonie Natal, aan den weg naar den zendelingspost Morley. Een Afrikaansche wagen behoort buitengemeen sterk te zijn; gelukkig heeft men geen gebrek aan verschillende houtsoorten tot zulk een einde geschikt. De wegen in sommige streken van Natal zijn vervaarlijk slecht, en zouden voor Europesche voertuigen geheel onbruikbaar zijn; maar de Hollandsche boeren hebben het bouwen van sterke wagens tot hunne grootste studie gemaakt. Zij worden getrokken door een span van twaalf of veertien ossen, met jukken op den nek aan een langen ketting of touw gespannen, dat aan den disselboom van den wagen is bevestigd. Elke os heeft zijnen naam, waarnaar hij luistert, en wordt in gedurige vrees voor de zweep gehouden, waarvan de steel tien of twaalf voet lengte heeft, en die in de handen van een geoefend drijver een geducht straftuig is, dat dikwijls door de huid heensnijdt en het dier levenslang een teeken geeft. De ossen hebben riemen van ongelooide huiden om de horens, en een inboorling wordt vereischt om het voorste paar te leiden. De beste drijvers zijn Hottentotten, die langs het span gaan of zich voor op den wagen zetten, en de ossen aanroepen in eene taal, die voor oningewijden zoowel onuitsprekelijk als onverstaanbaar is. Zij leggen tusschen de dertig en veertig (Eng.) mijlen daags af, en kunnen dit, met behoorlijke verzorging, op tamelijk goede wegen maanden lang doen. Alle wagens hebben een linnen kap of tent, die geolied of van binnen gevoerd is, zoodat men bij koud of regenachtig weder daaronder droog en warm blijft.