De Tijdspiegel. Jaargang 8

A. van der Hoop J^rs zoon, twaalf daguerreotypen

Een presentje voor uwe bruid, of uwe nicht of dochter, die het vrijen in het hoofd heeft; een echt lief ‘honnig, beelderig, poeterig’ boekje, zooals de juffers zeggen, en hoe prettig gerijmd! hoe natuurlijk, en hoe aardig, en hoe grappig, en hoe gemoedelijk telkens aan het einde der Daguerren; - 't is om te stelen, te zoenen, - nu in dien tijd van zoenen behoort het ook: - als ge het maar niet voorleest aan oude katechizeermeesters, aan leden der Eerste of Tweede Kamer, als ze naar de sectiën gaan, en ook niet aan oude tantes met brillen en snuifneuzen; - maar 't is toch mogelijk, dat laatstgenoemden er toch schik in hadden, als ze denken aan den ouden en goeden tijd, of aan die dagen, toen ze nog bekoorlijk waren. - De heer van der Hoop, - de naam klinkt altijd goed en schoon, - 't is hier de firma: vader en zoon van der Hoop - heeft de anakreontische lier, voor onzen tijd, zeer goed weten te besnaren. Hij schetst, en schildert, en dartelt, en wordt onder de hand weemoedig en ernstig, of plaagt en joolt, - Vrijen, Trouwen, Reizen, de Kraamkamer (de Tijdspiegel deelde reeds eene scène mede), Veel kinderen, Geen kinderen, Visschen, Studentje spelen, Promoveren, en - - maar hier maakt onze beste dichter een salto mortale - en gaat van het promoveren, dadelijk - zonder ons voor te bereiden, of ons den schrik te benemen - op het begraven over, - dat is onmenschelijk en onbegrijpelijk, en gevaarlijk voor de zenuwen. - Heeft dan niemand der juffers of dames, die het handschrift hebben gezien, hem daarvoor gewaarschuwd? - Neen, dat gaat niet; nog met den glimlach op het gelaat bij het inmaken, vol van de pret der promotie, - zoo één, twee drie bij de doodkist, - dat is te wreed, te onhandig, te kannibaalsch. - Wij verzoeken dus den heer van der Hoop, om ons hier de ontbrekende daguerreotypen spoedig te geven, - b.v. het ambt, de man, de vrouw, de titels, de zilveren, de gouden bruiloft, de ouderdom, het sterfbed en zoo al voort; - dat is zijn pligt, hij moet hier de zonde weder goed maken; - de heer van der Hoop heeft een' excellenten voorganger gekozen, - wij bedoelen den heer van Zeggelen, - wij willen hier juist niet de woorden nabootsen, nazingen bezigen,

[p. 277]

maar zeer beleefd zijn en zeggen: in datzelfde genre blijven. - Intusschen is de geniale van Zeggelen op zijn lief muzenpaardje, op zijn pony, zijn vlug Parnashitje, toch wèl zoo goed bereden, als de heer van der Hoop op zijn daguerreotypenblesje. - Van Zeggelen is somtijds in een enkelen greep, wijsgeerig-krachtig, - en doet meer dan een catalogus te geven (zie de geheele 50^ste bladzijde) van voorwerpen, die - ingemaakt - alleen: rijmen! daarom zijn de eerste tafereelen welligt de beste, zij schilderen meer den toestand dan de voorwerpen. - Waarom het visschen hier juist is opgenomen, weten wij niet, en tevens waarom de topographie der universiteit Leyden en ommeland bij het promoveren zoo bepaald is aangewezen; - maar dat alles neemt niet weg, dat het lieve boekje beelderig en poetig is en blijft, en als een geschenkje niet zonder blijdschap door de gegadigden zal worden aangenomen. Men heeft ons zelfs verhaald, - wat zegt ge nu, mijnheer van der Hoop? - dat in een deftig en zeer voornaam instituut, in eene onzer bevallige provinciesteden, bijna al de jonge dames en pension, een exemplaartje hadden weten te bemagtigen, en de plattelandsboekhandelaar verbaasd is geweest, en nog is, over het plotselinge, ongehoorde debiet. - Wij wenschen dat de dichter, wien het niet aan gevoel, aan kunst, en aan opmerking ontbreekt, weder eens op zijn paardje kome aandraven, en zorge dat bij zijne daguerreotypen de Iodium-bewerking der waarheid zijne beelden zoo natuurlijk en scherp geteekend doe verschijnen, als werkelijk bij dit twaalftal kan worden waargenomen, - ook zonder de loupe.

Spiritus Asper en Lenis.