De Tijdspiegel. Jaargang 6

Teekenen des tijds.

I.
Couranten-lezen.

Wij zouden u meer dan één' onzer vrienden kunnen noemen, die diep en schier dood ongelukkig zouden zijn, als zij niet op het vastbestemde uur de verschillende dagbladen onder de oogen kregen, en dit gedrukte dagelijksch brood uit de han-

[p. 132]

den van den courantenjongen ontvingen. Ja, zij bidden onophoudelijk: ‘Heer, geef ons toch iets nieuws, weder iets nieuws! altijd iets nieuws!’ Hunne teleurstelling is al te groot om te beschrijven, als wegens sneeuwjagt en ijsgang, de zoogenaamde ‘papieren’ zijn uitgebleven, en de brandende dorst niet kan gelescht worden. Een echt courantenlezer is een man des tijds; een steun voor het koffijhuis, een geschiedkundige van zijnen leeftijd, waar hij de ebbe en vloed der gebeurtenissen zoo naauwkeurig mede berekent, dat hij als levende kronijk onbetaalbaar is. Jaren, waarin veel gerevolutionneerd, onttroond, gekroond, belegerd, geschoten, gesabeld wordt, waar ten minste een half dozijn ministeriën over hoop raken, en eenige vorsten verjaagd of teruggeroepen worden, zulke dierbare jaren voor den courantendrukker en courantenlezer, zouden schier, wanneer men slechts durfde, openlijk van den hemel afgebeden worden, om toch het eentoonige leven te variëeren. Het onverdeeld genot, dat de brave vriend geniet, waar bij des morgens of des namiddags het nog versche, naar de drukpers riekende, het klamme dagblad, voor het eerst aangrijpt, zich geheel zet met lijf en ziel om het nieuwste nieuws te lezen, de; groote, beslissende phasen des tijds: dat genot is even onbeperkt als onbeschrijfelijk. Wij kennen eenen mensch, die in het morgenuur de noodzakelijke verrigtingen: het scheren, wasschen, kammen, zekerlijk zoude vergeten, waar het gewigtige dagblad hem toelonkt; ja welligt zoude eene nog veel dringender bezig heid, het verheugend bewijs eener gelukkige spijsvertering, geheel achterwege blijven, als de omineuse, alles bedwingende, vliegende folio-bladen, juist dàn verschenen, waar men tot die gewigtige werkzaamheid werd geroepen. - Wij kennen een' groot politicus, dien de dorst naar de wetenschap van den dag, met het dagblad in de hand, naar de afgezonderde, eenzame plaats der verhevene overpeinzing heenjaagt, en die hier (de verstandige lezer verstaat ons) twee vliegen met één klap slaat.

Het is onbarmhartig, onmenschelijk, derhalve ongeoorloofd, om den overgelukkigen dagbladverslinder, dezen Minotaurus van onze dagen, te storen, als hij de eerste kolom naauwelijks heeft doorgewerkt, en de wijde wereld (die bij onze waarde Haarlemmer altijd bij Turin aanvangt) rondreist, en eindelijk weder behouden te huis komt, geheel onder aan den voet van de laatste kolom bij de heeren Enschedé, te Haarlem. En voorwaar! gij, die dit diepzinnig vertoog leest, beken het met de hand op het hart: 't is geene kleinigheid, om binnen den tijd van een kwartier uurs, de geheimen der kabinetten te kennen, de rijksvergadering te bereiken, de stemmen voor en tegen te tellen, de koningen door den mond hunner ministers te hooren spreken, de steden, in vredestijd, toch in staat van beleg te zien, de clubs binnen te treden, de banketten bij te wonen, de nota's te lezen, de geheele wereld als in onze regterhand, op een paar bladen voor ons te hebben. Ik beweer dat zoo iets zelfs voor geene dichterlijke beschrijving vatbaar is, en alleen om die reden aan vader Coster een half dozijn standbeelden moest opgerigt worden. - Courantenlezers zijn bovendien, het kan niet anders, menschen van wijsgeerigen en diepdenkenden aard. Zien zij niet alle dagen huns levens, hoe de ijdelheid van al het ondermaansche aan alle vleesch gepredikt wordt? Leeren zij niet met eene onnavolgbare staatkundige scherpzinnigheid vorsten- en volkenbelang onderschei-

[p. 133]

den, oorzaak en gevolg verbinden, de weegschaal van het regt waarderen? Werpen zij niet, als bezielde profeten, den vasten blik in de toekomst? Ja ligt er in de couranten-lectuur en-litteratuur, ook niet iets van het Platonische ‘το ϑɛιου’ het goddelijke, het vooruitziende? Indien ge dus, nog eens herdenkende aan het jaar 1848, van waar ge nog, buiten uwe in rekening gebragte zonden, ook uwe onbetaalde rekeningen verwacht, indien ge daaraan herdenkt, dan ware er reeds eene schelklinkende ode, vol gloeijenden dank te vervaardigen, in betrekking tot al het onschatbare, onverwachte, ziel en hart doorhuiverende genot, dat de couranten en de extra-couranten u en zoo velen hebben medegedeeld. - Gevoelt ge het niet diep, onuitsprekelijk diep, hoevele stille, altijd klimmende genietingen, gij, ongevoelig menschelijk wezen! alleen aan uwe nieuwsgierigheid, aan uwen courantenhonger verschuldigd zijt, en als ge u niet schaamdet voor uzelven, voor uwe huisgenooten, voor uw fatsoen. - gij zoudet met zacht fluisterende stem, half biddend, half verwachtend, ons hier in het oor zeggen: ‘O! als we nog eens zulke acht maandjes beleefden als deze laatste, o, dan.... dan...’

Zwijg maar, dagbladogre! of wij zullen u....

II.
Presidenten.

Een zonderling soort van lieden, deze presidenten! maar welke opklimming, als wij gedenken aan den eerzamen voorzitter van eene kleine boeren-gemeente of kerkeraad, en aan den voorzitter der Amerikaansche of Fransche republiek! beide dragen toch dezelfde titulatuur. Het woord is, zoo als zoovele woorden en menschen, tamelijk vreemd en inconsequent. In het begrip en de voorstelling, voor-zitter, ligt iets dat kalmte, deftigheid, bedaardheid aanduidt. Men denkt daarbij aan een man, een heer, een heer-man of manheer, gewoonlijk in het zwart, met een' witte das om den hals, die zit, en dus rust op een bijzonder grooten stoel, voor zich een lessenaar met papier, en ook eenige of vele menschen of mannen, aan lange tafels of in groote zalen, benevens een hamer, soms komen er in ons lief, vreedzaam vaderland hier en daar, nevens den voorzitter, een pijp met een dopje, een kop thee bij, alles symbool van rust, kalmte en vrede. Hieruit blijkt, hoe geheel onjuist het woord voorzitter op een president, die aan het hoofd eener reeds eenigzins bejaarde of nog zeer jeugdige republiek geplaatst is, kan worden toegepast; 't is hier geen zitten, geen voorzitten, maar beter voor-staan, voor-spreken, dikwerf voor-vliegen, voor-vechten, ook wel eens voor-spelen. Een president is ten minste een voor-stander, wanneer hij de andere, daar genoemde eigenschappen nog niet bezit, het grondbegrip van voor, voorop, vooraan, dat behoort er bij. De Latijnen zeggen zoojuist en onvertaalbaar: is qui praeest - hij die voor is, waarom mogen wij van hem niet zeggen: een voor-wezer? De waarde ouden, die niet in alles onsterfelijk waren, ook niet in hunne regeringsvormen, hebben onze presidenten niet gekend of niet willen kennen; bij hen erkennen wij de Imperatoren, Consuls, de dictators, de triumviri, de driemannen, of iets lager de tribunen; maar, voorzitters van een staat waren hun vreemd, en toch zal hier het kind wel hetzelfde zijn met twee namen. Octavianus, Antonius en Lepidus zouden als Romeinsche presidenten kunnen be-

[p. 134]

groet worden, met de noodige wijzigingen, wel te verstaan; de arenden die toen vlogen waren van een ander allooi, dan het tamme dier waarmede de hedendaagsche dictator-president van Frankrijk zijne verongelukte landing beproefde, en de vlieger-arend (geen cerf- maar aiglevolant), waarmede een stemgeregtigde den nieuwen president, in December 1.1. bedacht, is een waardig broêrtje van den eerstgenoemde. - Naar het ons toeschijnt, bestaat er eenig verschil en eenige overeenkomst tusschen de twee thans erkende republikeinsche voorzitters, dezen in Europa, genen in Amerika; zij hebben beide hun compliment gemaakt aan het stemgeregtigde volk; ginds aan de Yankee's, hier aan de barricade-mannen, zij hebben beide in die mate geprospereerd, dat ze nu vooreerst bezorgd zijn, een praesidialen staat en toon mogen en moeten voeren, met het geannexeerde lief en leed. Hôtels, lijfgarde, ministers, onderworpen dagbladen-redacteurs, jaarlijksche inkomsten, uniformen (?); daarenboven de gedurige kritiek der anti-presidiale cotterie, die met pen, letter en mond, en met het grof geschut der clubs, den president op zijn prachtigen voorzitterstoel, somtijds eene kleine aard-stoel-beving doet gevoelen, waarom wij het aanvaarden van een republikeinsch presidium niet eens een gezegenden stoel-gang zouden durven noemen. Hoeveel meer dit alles op den heer burger-president der Fransche republiek toepasselijk is, dan op den tijdelijken bestuurder der Vereenigde Staten, behoeft geen betoog. 't Is en blijft steeds zonderling, dat het staatkundig voorzitterschap zich onder zulke verschillende, eigenaardige vormen in de geschiedenis vertoont. Hier heet de president van een volk een Schach, dáár Groote Heer, ginds een Czaar, dáár keizer, koning, hertog, of, zoo als wij nu hebben te verwachten op 's werelds tooneel, een Rijksvorst, die zoovele landen (alles echter pro formâ) onder de armen bij elkaâr pakt als hij dragen kan, en daarmede belast op een soort van idealen troon getild wordt, nog hijgende van die klimpartij - een dergelijke rijksvorst is dan wel een volkspresident der presidenten. 't Is al verder bedenkelijk, als het volk zelf het praesidium wil op zich nemen, en den praesidialen hamer, deze is de schepter, bemagtigt, het notulenboek, de wetten, verscheurt, en het waagt om den praesidialen stoel, den troon, te bezitten, of te verbranden. Het volk is op den duur evenmin geneigd als geschikt om president te spelen. Als de aangehitste scharen uitgeraasd hebben, en weder tot bedaren komen, moet het weder op den ouden voet, en de oude verbrokene hamer wordt aan elkaâr gelapt, en aan een der concurrenten overgeleverd; want dat er evenals naar vette geldige ambten, posten, gemeentelijke en stedelijke, turfdragers- en marktmeestersbetrekking, concurrentie bestaat om een volkspresident te worden, ligt in den aard der zaak. Als men voor het oogenblik niets te winnen en niets te verliezen heeft, is een presidentpostje een aardig commissarisplaatsje aan een bezocht, druk veer, waar men zich, faute de mieux, vooreerst mede kan behelpen. Gaat het praesidium ten einde, breekt de stoel en de hamer alweêr, heet het op nieuw: Lieve vriend! abmarschirt! dan heeft de veruitziende president, zoo als men zegt, reeds zijne beurs gemaakt, dat wil zeggen: niet zoo zeer gemaakt, want die was reeds gereed en gemaakt, toen de concurrentie begon, maar hij heeft die gevuld, en steekt nu, alzoo wel bezorgd, naar Engeland of Amerika over, om aldaar een weinig te rusten, te mokken,

[p. 135]

te morren, maar intusschen scherp toe te zien, wat er nu verder met den stoel en den hamer gebeuren zal.

III.
De paus.

Wij beginnen, bij de overpeinzing van den geestelijken en wereldlijken monarch, met de verzekering, dat wij persoonlijk niets tegen den vader der kerk hebben, en ten bewijze daarvan onze afkeuring dadelijk niet verbergen, maar openhartig uitspreken in betrekking tot zekere apothekers-advertentiën, die niet schroomden om in het wintersaizoen eerst den Bisschop aan te bevelen, later den Kardinaal, eindelijk den Paus; een climax, die ten minste hoogst ongepast was - men had zich bij den Kardinaal moeten bepalen. - Een allezins merkwaardig verschijnsel is in onze dagen een onttroonde, een vlugtende Paus; een gevangen Paus is minder ongewoon, en men weet, waartoe de Corsicaan, eenige tientallen jaren geleden, heeft durven overgaan, toen hij, die met kroonen speelde, den Heiligen Vader zeer ernstig beduidde, om hem de kroon op het hoofd te zetten. - Wij kennen geen enkelen persoon in geheel Europa, wiens toestand of positie zoo hoogst netelig is, dan die van den doorluchtigen gast te Gaëta. Van de eene zijde een wereldlijk vorst, die met ministers en raadslieden, nolens volens moet op- en nedergaan, die een volk moet regeren, dat zeer weinig naar de teugels luistert: een paard verbazend hard in den bek; van de andere zijde een erkend, en plegtig gewijd, behoorlijk verkozen geestelijk opperhoofd, die het scheepje van Petrus bestiert, en wien de suprematie over eenige millioenen zielen is toegedeeld. Hoedanig deze twee waardigheden in één persoon, zonder botsing, en een altoosdurend conflict kunnen gepaard gaan, is moeijelijk te begrijpen; want indien de Heilige Vader werkelijk én de zielen én de ligchamen tegelijk regeert, is de hem opgedragene taak zeker boven alle menschelijk vermogen, aangezien hij reeds meer dan genoeg te doen heeft, met alleen de ligchamen, of alleen de zielen te besturen, en dit vereenigd regiment ten minste een dubbel menschelijk persoon, een' Doppelgänger vereischt. Wij gelooven niet, dat men met eenig regt aan den altoos krachtigen Pio Nono, de geheele driedubbele kroon mag ontnemen - men neme een derde weg. - De dubbele geestelijke kroon (hemel en hel) blijve ongedeerd! Waarom? Wij willen, als verdraagzame Protestanten, niet gaarne zien, dat men de geestelijke, noem ze, als ge wilt, de Bisschoppelijke waardigheid, met de vorstelijke waardigheid terzelfder ure vergruizele. Kan en mag en moet de vorst Pius IX niet meer regeren: hij kan en mag daarom, voor het geestelijk heil der kerk, aan wier hoofd hij staat, de zuiver geestelijke en minder stoffelijke belangen waarnemen. Is het dan eene staatkundige dwaasheid, en een diplomatisch hors d'oeuvre, als wij eens wenschten dat er een fiksch, dapper, standvastig, resoluut man - maak er een dictator, een consul, een president van, als ge het volstrekt wilt - den kerkelijken vorstenstaat bestuurt, en de geestelijke, zuiver geestelijke Paus, naast en met hem, als Minister van Katholieke eeredienst, zijne oude portefeuille opnam, en daardoor meer op zijne plaats bleef, met twee derde en wel niet het minste deel der oude kroonen. - Lezers! 't is slechts

[p. 136]

een voorslag, die welligt op het aanstaande congres te Brussel (of te Madrid) ter tafel zoude kunnen komen; voor gebrek aan concurrenten zoude men wel niet behoeven te vreezen, aangezien het hulpvaardige Oostenrijk wel dezen of genen Romeinschen president in petto zal hebben, om aan den, wat al te grof behandelden Pio Nono, is het juist niet het hart, dan toch de hand en het zwaard te bieden.

IV.
De staat van beleg.

Wij en velen met ons, hebben sedert eenige maanden, geheel andere en nieuwe denkbeelden verkregen aangaande den staat van beleg eener stad. Vroeger meenden wij in onze onnoozelheid, dat hier alleen gedacht kon worden aan vestingen, aan redouten, aan versterkte muren, aan verdedigen van binnen, aan aanvallen van builen, aan loopgraven, capitulatie, en wat er meer in oorlogstijden bij behoort; maar de zaak is veranderd. - Men heeft - en wel zeker niet zonder goede reden - een stad en meerdere steden, die volstrekt door geene vijanden werd verdedigd, op eenmaal in staat van beleg verklaard, en daardoor het schoone ambt der militaire genie op eene ongehoorde wijze gedegradeerd. Men heeft de stad hier en daar, op eenmaal, zonder dat er veel geschoten was, in staat van beleg gezet, en daarmede, wij willen dit nu vooreerst niet tegenspreken, veel bloed gespaard. De maatregel is zeker wel wat forsch en abrupt, en overtuigde ons, dat de monarchale magt, eindelijk, ten langen leste, moet gevonden worden en gehandhaafd blijft in de argumenten der kanonnen en bajonetten, in mannen met knevels, die vast in het gelid staan, en niet beven voor den kruiddamp. - Deze nieuwe taktiek om steden, die niet belegerd zijn, toch in staat van beleg te stellen, behoort, als eene uitsluitend kenmerkende wetenschap, aan het nu zalige jaar, wijlen 1848. Wij hadden somtijds om den wille der vorsten, die de afgesprokene partij namen om zich even te absenteren, gewenscht, dat zij geheele provinciën of landen, op eenmaal mede in staat van beleg hadden kunnen stellen: nu was het altijd een halve maatregel; alsdan ware dezelve meer durchgreifend geweest; want als in vorige eeuwen geheele landen onder het Interdict van den Paus lagen, waarom zoude men ook eenige provinciën niet evenzoo op eens in staat van beleg kunnen stellen? Men had zoo iets ten minste wel eens kunnen beproeven. - Groote voordeelen zijn er aan deze nieuwe taktiek verbonden; want, waar men eene volkrijke, eenigzins balsturige, gistende stad, alzoo op eenmaal muilbandt, en de commanderende generaal, als een humane hondenslager, met het opgeheven zwaard, het kwade, grommende beest bedreigt, worden tevens - dit behoort bij een ordentelijken, behoorlijken staat van beleg - de drukpers en de dagbladen, de geheele onhandelbaar gewordene publieke opinie, almede in staat van beleg gesteld; en dat is wel niet het geringste nut van deze strategie der negentiende eeuw. Men heeft niet slechts de boosaardige barricademannen, maar ook de publieke opiniemannen belegerd, en laat het militaire Interdict zoo lang op menschen, huizen, vergaderzalen en clubs rusten, totdat de bandelooze lieden vooreerst van hun werk afzien; daarom was het merkwaardig, dat de alles belegerende veldheer von Wrangel, te Berlijn, bij de stemming der bur-

[p. 137]

gers aldaar, hen verbood, om in de vergaderzalen over de politiek te spreken; stemmen, wel te verstaan, zonder stem, alleen met het briefje in de hand, dàt was geoorloofd, maar de eigenlijke hoorbare stem bij de onergerlijke stemming der handen te laten vernemen, dàt duldde de staat van beleg niet. Zoo komt er voor de generaals en chef in het vervolg een nieuwe heidenloopbaan te voorschijn, die de revolutiekoorts hun opent, en die voormaals voor hen gesloten was. - Als de bevolking der steden, zoo iet of wat van regten, en eischen, van barricaden spreekt of mompelt, snelt de belegeraar aan, belegert, overwint altijd, muilbandt de stad in een ommezien - en heeft dan toch ook een veld- of een stads-togt gemaakt - alles met minder gevaar voor lijf en leven, en alleenlijk tegenover eenige benden wilde knapen. - Wij behoeven dus dezen maatregel, zoo hoogst merkwaardig, den vorsten niet verder in het breede aan te bevelen. Blijft het langer zoo gisten in Europa, dan ware het wenschelijk dat de gekroonde hoofden in ons werelddeel, hoe eer hoe beter, gansch Europa, voor ten minste tien jaren achtereen, vooreerst, in permanenten staat van beleg verklaarden, en intusschen een congres hielden om de zaak verder te regelen, zonder altijd te adjourneren.

V.
Profeten-dichters.

Eene eigenaardige nuance der Muzenzonen is immers deze, dat zij tevens eene zeer intieme connectie met de toekomst hebben aangeknoopt, en vader Apollo in de voetstappen van Jodocus Meijer of v.d. Lee begint te treden. Een zekere clairvoyance is den hedendaagschen dichter niet te ontstrijden, zoo als de Delphische en Dodonische orakels op de tijden die komen zouden anticipeerden. Men moest om die reden de heeren Muzenzonen, die er rond voor uitkomen, dat zij beter dan wij, nuchteren proza-menschen, vooruitzien wat er in de duistere diepte der toekomst wordt voorbereid, tot belangrijke proefnemingen engageeren. Waar de poëtische manie hen overweldigt, en de gordijn der toekomst voor hunne oogen wordt weggeschoven, ware het raadzaam, om hen alsdan, 't zij met gewapende of policiemagt des noods uit hun bed op te ligten, en dadelijk in den ministerraad te plaatsen, of wel in den woeligen effectenhoek, opdat er in het staatkundige of financiëele bij tijds werd voorzien. - Somtijds heeft men gemeend te ontdekken - maar 't was toch, hopen wij, bedrog, - dat deze profetiën op rijm, en in de behoorlijke maat, in een zeker zijdelingsch verband stonden tot de eigene religieuse of politieke beginselen en kleur van den dichter, en dat hij alzoo eenigzins eenzijdig profeteerde, ja zelfs in zoo verre dat hij zijnen wensch, zijn verlangen als algemeene voorspelling inkleedde, en niet schroomde, om zich als waarborg daarvoor op dichterlijke inspiratie te beroepen; daarom komt de vraag weder terug, in hoeverre een echt Muzenzoon, in de oogenblikken der hoogste geestverrukking, al of niet nog als mensch, of als profeet kan en mag beschouwd worden. Het is wel bekend dat de echte, degelijke, de gelegitimeerde profeten, hunne voorzegging, als vorm van dichterlijke heelden, van gezigten enz. mededeelden. Onze dichters handelen omgekeerd, en maken eerst de rijmklanken gereed, en brengen er dan eenige fragmenten der toekomst

[p. 138]

in. - Het zoude merkwaardig genoeg zijn, als men aan twee Parnas-beklimmers, waarvan de een streng monarchaal, behoudend, de ander bepaald republikeinsch en liberaal was, hetzelfde thema ter behandeling wilde opgeven, b.v. de toekomst der staten; hoe zouden ze elk op hunne wijze de profetische trompet aan de lippen zetten, en ieder zijn beginsel patrocineren, en zijne toekomst vooruit bezingen. - Hier denken we ongevoelig aan vader Cats, die onder het legio lang vergeten spreekwoorden, ook dit heeft opgenomen: ‘Een elck vindt syn Grietje mooy, al is se ook nogh soo begrommeld.’

VI.
Goud.

Californië! Californië! - Wat Athene was onder Pericles voor de beschaving, wat Rome werd voor de hiërarchie, wat Jeruzalem en Palestina waren voor de kruisridders, dat is en werd sedert weinige maanden dit allerdierbaarst deel der noordelijke nieuwe wereld; de goudbeddingen, de brokken ligt- en donker gele erts, de aanstaande Louisd'ors, Guinjes en Willempjes, nog in puris naturalibus, en dat alles maar, zooals men zegt, om te grijpen! O, lieve menschen! 't is een gezegend tegenwigt tegen de revolutie-koorts en tegen de executiën der belegerde steden Weenen en Berlijn, en die van den rijks-vertegenwoordiger Blum. Daarom de oogen naar Californië heengewend, vorsten en volken, vooral die vorsten, die liever als muntmeesters dan als meesters- scherpregters op de rolle der historie wenschen te figureren; die hunne namen liever met goud en zilver, dan met bloed aanschrijven, waar zij na geëxpireerden regeringstijd de quitantie onderteekenen en die aan den Allerhoogste afgeven. Goud! Goud!! rivieren vol goud!! O, waarom ligt Californië zoo verre af? Waarom zijn de laatste stoomschepen nog niet in werking, die, even als de Leeghwaters, ons altijd nog teleurstellen? Waarom is er niet dadelijk eene deputatie of commissie door Amsterdamsche, Rotterdamsche, of Haagsche notabelen, per zeil- en stoomschip naar Californië heengezonden, om mede te grabbelen? Wij zien reeds in dichterlijke geestverrukking (er komt profetie in de druppels van onzen inktkoker, nu wij daaraan gedenken), wij zien reeds hoe de aansnellende commissiën - juist zooals de kinderen op den avond voor St. Nicolaas naar de uitgestrooide suikerwerken grijpen, en op den grond kruipen, joelen en woelen - zich op de goudbeddingen heenwerpen en de zakken vullen. O, Californië! wie had ooit gedacht, dat ge zulk eene eerste plaats in de nieuwe uitgaven der aardrijkskundige handboeken zoudt innemen? Wij verzoeken, als het niet te laat of te vroeg is, wij verzoeken met allen nadruk aan de redactie van den Tijdspiegel, of wanneer die zelve misschien ook reeds naar het goudland is afgereisd, dan aan den heer Fuhri, om dit afgedrukte blad, zoo versch en klam van de pers, als het nog eerst gezegeld en gestempeld is, dadelijk naar het ministerie van Financiën te verzenden, en het Gouvernement opmerkzaam te maken op de schoone gelegenheid, die zich thans aanbiedt, om het dreigend te kort te dekken. Wanneer immers de heeren militaire ambtenaren, die weldra op non-activiteit, ter algemeene bezuiniging, zullen moeten worden gesteld, zich ten spoedigste reisvaardig maakten, uitgerust met de noodige aanbevelingen

[p. t.o. 138]

Een colonel in Californie, die revue houdt over de toepen.

De gouverneur-generaal van Californie in eene delicate positie.

Wat geluk! een aardappel! - Drommels, ik ben bedrogen, 't is goud.’

‘Ja, waarde neef, toen ik vertrok had ik een millioen; maar de kapitein moest anderhalf millioen voor de terugreis hebben, zoodat ik thans niets meer bezit dan f 500,000 schuld.’

[p. 139]

aan de heeren Californiërs, en dan regelregt naar de goudrivieren, gewapend niet zoo als voorheen met epauletten en acten, maar met stevige, groote, molenaarszakken. O, welligt kwame de Cerberus-leening ons niet weder aanblaffen, welligt was er goud genoeg om het budget te redden, eer deze drenkeling den laatsten adem uitblaast, onaangezien de kunstmiddelen, de wrijvingen, de aanstaande geweldige klisma's der twee zeer splinternieuwe kamers, of, waarom niet weder eens gestemd? - wij verstaan in Nederland die groote kunst thans mede in den grond - weder gestemd, om uit onze vertegen woordigers wederom eenigen te kiezen, die te Californië onze belangen belangeloos vertegenwoordigen. Waarom niet aan hen, als ze behoorlijk zijn gestemd, eenige honderdtallen reisvaardige landverhuizers toegevoegd, bepaaldelijk van de Gereformeerd-Afgescheidene gemeente; want deze zijn vrome, ongeloofelijk naauwgezette, meer dan doodeerlijke, Christelijke broeders, om het goud zoo spoedig mogelijk opterapen, en er dan eenige cargasoenen viâ rectâ, naar de Utrechtsche munt te zenden; als wij dat beleven, en wij gelooven dat onze verstandige Minister van Financiën er reeds op bedacht was, dan zal de heer Vrolik te Utrecht nog wel op eenen geheel anderen toon schrijven over den gouden en zilveren Standerd, dat verzekeren wij u!

Vaartwel, waarde lezers, en verwacht weder, als het tijd is, Teekenen van den Tijd, van uwen

welmeenenden vriend,

Spiritus Asper en Lenis.