schap zoude ongetwijfeld in het vervolg de kern geworden zijn van eene vereeniging waar men alles van had kunnen vreezen.
Dat spreek je van zelfs; 'n regter kan niemand straffen veur 't giene niet daon heit, al kanne ok wal nagaon en berekenen, wat de kerel in 't zin had. En dat die knaopen niet veul goeds in 't zin hadden, en mitter gezelschap wat vremds zochten, kiek das je zoo klaor as twie maol twie vier is. Wat deden ze aors mit die honderd boekies van zoo'n manifest des kommunistischen partei. Zoo ien of twie dat kan er deur, das um te laezen, maer honderd toegelieke, dao schuult meer achter. En zoo denk er de schriever ok over asse zeg: Hoezeer het genootschap qua talis, geene betrekkingen buiten 'slands aangeknoopt had, telde hetzelve leden die met communistische vereenigingen in verband stonden, en die zeker alles zouden aangewend hebben om deze strekking te bevorderen.
Onder 't lezen docht ik zoo: das je toch miseraobel vremd dat die boekies in 't Duutsch bint. Das je nou toch 'n taele die iedereen lang niet versteet, wat hebben ze dao nou mit kunnen uutrigten? Want zoo'n cegarenmaekersjongen en zoo'n straotenveger, begriepen je dao niks van: krek zoo veul as oeze kat, asse in testamentien kiek. Zukke luude hebben je buten of in den vremde gien kennisse. Maer toe 'k verder lezen had, mieneer! toe docht ik, nou heb ik oe! Dao waeren je 'n bult Duutsers onder, snieders en zoo al meer.
‘Dao heb i 't nou,’ zei mien vaêr, ‘dat vremde goed zou 't oes daon hebben. Ze mosten die butenlanders maer alle gelieke 't land uutjaegen. Wat doen we 'r mit? 'T is net of oes luu volk niks kennen as eten en drinken.
O 't ventien was zoo biester kwaed. Da was je nou raor. He reerde 't uut. En der is je wat van an ok, mieneer! want as je es wusten hoe 'n bult van die vremde pottendraegers in oeze dorp komp, 't bint je niks as poepen, en dan die turfgraevers, 't is alles uut Munsterland en ne graofschop. 'T is je dan betoeren biester naer. En dan zoo as buurman zeg, bint de meeste snieders in Amsterdam moffen en allerlei vremd volk; ze kommen hier in ons landtie naekend en bloot, en asse effen kunnen, kniepen ze 'r uut mit oeze goeje geld, en lagchen ons oppe koop toe lekker uut. En hoe 'n bult arm volk van die schooijers mit kassies en dreiorgels loopen er langs de huuzen, net of 't hier maar zoo'n stal is en we gien armen genog van oeze volk te onderholden hadden. (Ja wa 'k zeggen wol die armwet is je ok 'n miseraobel misselik ding. Komp er haost 'n neije? 't is offe uut 'n andere wereld of nog wieder weg hin kommen mot. 'T houd je biester an).
Och jonk! dat most niet. Da wee 'k wal, as ik 'n toertien baos was, alle gelieke wegjaegen, dat geet niet, maer 'k zou ze toch wal anders kriegen. Dat geet maer zitten, en 't duurt niet eens biester lang, of dao heb i ze an 'n armkasse. Anderen kommen en nemen petent, zetten miseraobel groote winkels op en maken 'n ander kapot en te langen leste slaon ze 'n bankrot of kriegen brand, maeken anderen ongelukkig en um zelvers rieke. - Dat geet nou toch niet an.
Buurman zeg wal, doe er es wat teugen? maer dao wou ik et dan wel es teugen bezien. Ze motten met die vremden net zoo doen, as wi sins hier in vorige tieden in oeze Drent 't gebruuk hadden. Kwamp er ien uut 'n andere gemeinte, of uut 'n vremd karspel, al wasse nog zoo rieke, dan moste een borgtogt mit hebben uut de plaesse waer e van daon kwam, das
Auteursrechtvrij